Bar pod wilczym łbem

Mało znany, rzadko odwiedzany przez porządnych obywateli bar na obrzeżach miasta. Wygląda normalnie, w środku też, biedny, trochę brudny, ale oferujący dobrej jakości jedzenie i alkohole. Zabawa zaczyna się w piwnicach, gdzie znajdują się dosłownie cele z towarem żywym, którym handlują Havanowie. Poza tym jeszcze mnóstwo nielegalnych dobroci, plemię nie jest głupie i chętnie sprzedaje swoje usługi na gigantycznym czarnym rynku Mistral. Jedno z głównych miejsc spotkań szemranych typów i interesantów, gorętsze miejsce ciemnej strony królestwa.

Tamara przyspieszyła zaciągając kaptur na głowę gdy usłyszała odgłosy walki. To zapowiadało większą sprawę. Na miejscu rozejrzała się analizując co się dokładniej dzieje. Wewnątrz baru działa się rozróba. Uderzenia i strzały w środku, jakiś wybuch i ciemny, gęsty dym. To nie było ok. Zauważyła siedzącą za filarem jedyną niespanikowaną osobę, która nie wydawała się włączona w walkę. Poznawała tą twarz. Podeszła więc w pierwszej kolejności do niej. Kucnęła obok, a jeśli mimo to nie zwróciła na nią uwagi, Tamara lekko stuknęła ją w ramię.
- Co tu się dzieje?- nie miała czasu na zabawy, więc użyła swojej mocy. Obecnie hipnoza Tamary jest jeszcze za słaba by dawało jej to pełną władzę nad świadomością czy wolą białowłosej dziewczyny. Prawdopodobnie jeśli chce ją okłamać to to po prostu zrobi. Jednak z pewnością moc świecących gadzich oczu skłaniała ją w pewnym stopniu do szczerej odpowiedzi. Niezależnie od ostatecznej wypowiedzi tej całej Kylie, Tamara podniosła się i wyciągając tonfy ruszyła zająć się tamtymi ze spluwami. Domyślała się po scenerii, że Draconarch jest w środku. Jeśli tamta próbowała ją zatrzymać zapewniając, że czarnołuski świetnie sobie radzi i nie potrzebuje pomocy, wąż obejrzał się tylko na chwilę, by błysnąć surowym spojrzeniem.
- Właśnie widzę. Cała ulica jest sterroryzowana tym jego „świetnym radzeniem sobie”.- wysyczała -Zresztą jest członkiem mojej drużyny. Nie bardzo mi się uśmiecha tłumaczenie czemu nie ma go na zajęciach.- dodała jeszcze i skupiła się na tamtych osobnikach. Nie zamierzała ich zabijać, ale musiała jakoś zatrzymać przed wejściem do środka. Zaczęła od odsunięcie się od Kylie. Wydawało się, że ma swoje zadanie i lepiej żeby nie dotarły do niej zbłądzone kule. Gdy była już ustawiona, strzeliła dwóm z tamtych w dłonie trzymające pistolety. Strzał nieprosty, ale może zadziała. W końcu ona „pistolety” ma dwa. Jeśli chciała ich ogłuszyć, a nie zabić musiała jednak podejść. Na razie, jeśli pierwszy manewr się udał, wymierzyła w pozostałą dwójkę.

Po drodze Raijin opowiedział co zobaczył oraz co zasłyszał. O Tomasie, który wpadł w kłopoty i potrzebował bohatera na już, teraz oraz o Draco i Tamarze, którzy poszli od razu do celu ich podróży. No podkoloryzował też trochę wizję złoczyńców, głównych winowajców całego zajścia. Bardziej zobrazował to jakoby mieli właśnie udać się na epickie starcie, które czeka zawsze na głównego bohatera komiksów. Ktoś kto chociaż trochę znał Raijina pewnie wiedział, by wziąć na to poprawkę i odpowiednio przeskalować sobie skalę wyzwania.
Chociaż im bliżej byli baru, tym bardziej dostrzegalna była panika ludzi. Tego jeszcze nie przerabiał na zajęciach jak poradzić sobie ze spanikowanym tłumem. Wall Might zawsze uspokajał ludzi, ale właściwie w wypadku dzieciaka jak Rai było to mało wykonalne. Nie miał dwóch metrów wzrostu, a ludzie po prostu uciekali. Dobrze, że to nie był ten stopień paniki jak w metrze, gdy ktoś krzyknie „bomba”. Przynajmniej nie rozdeptywali się, więc może nie będzie takiej potrzeby w tej chwili by zapanować nad tłumem. Co innego huk wystrzałów z broni. To już budziło obawy, bo przecież zawsze na treningach używało się różnego rodzaju oręża, tyle że w większości przypadków przeszkalano ich by załatwiać Grimmy, a sprawy przestępców pozostawić służbom porządkowym lub znacznie bardziej doświadczonym łowcom. Czarnowłosy był niespokojny, ale skoro już wyszli to muszą coś zrobić. Jakimi obrońcami byliby, gdyby nie zareagowali na coś takiego!
Kiedy Yumi i Raijin dotarli na miejsce zobaczyli, że w barze coś się pali. Większą uwagę właśnie przykuwał dym oraz złoczyńcy, niż Kylie która gdzieś usadowiła się ze swoim oprzyrządowaniem. O dziwo Tamary również z początku nie zauważył, ale mogło to wynikać z tego, że była bliżej Kylie i nie spojrzał w tamtym kierunku. Zwłaszcza, że tamci wyglądali jak tacy stereotypowi złole. Maski, pistolety, wypisz wymaluj złoczyńcy ale nie należy stać bezczynnie i ich nie zatrzymać. Nie mogli też ich zabić.
- Yumi, udajemy spanikowanych cywili, biegniemy w ich stronę – Raijin wskazał na 4 bandytów. Plan był zasadniczo bardzo prosty, by ich unieszkodliwić a potem zobaczyć co dzieje się w środku. Przed ratowaniem ludzi musieli być pewni, że nikt im nie będzie w tym przeszkadzał – Nie zabijamy, obezwładniamy – powiedział krótko poprawiając rękawice na dłoniach i od razu pobiegł w stronę złoczyńców udając jak najbardziej spanikowanego jak tylko się dało. Wiele nie potrzeba było, w końcu sam się też denerwował bo to była pierwsza taka akcja poza terenem ćwiczeń. Jeśli wyciągnęli w jego kierunku broń to od razu schował się za najbliższą osłoną. Mogli w końcu połapać się cóż to za misterny plan czarnowłosy opracował, ale mogli też tego nie wiedzieć. W końcu tamci wyglądali też po cywilnemu. Jednak jeśli Raijin się zbliżył na tyle, by mieć dwóch z nich w pobliżu, zmarkował potknięcie się. Tylko po to, by aktywować rękawice, które się rozłożyły oraz jego własny semblance i wykonać z tej pozycji podbródkowy doładowany błyskawicą jednemu bandziorowi. Od razu wyciągając rękę w stronę drugiego. Ciskając błyskawicą prosto w jego korpus. Nie powinno go to zabić. Gdyby nie miał na sobie rękawic to kontrola nad napięciem była trudniejsza, ale sama broń miała w sobie dwa przełączniki. Lethal i non-lethal. Chyba fabryczna opcja, którą stosowano w tej broni domyślnie. Rai oczywiście miał tę drugą opcję, chociaż przepuszczał przez to swój ładunek elektryczny.

Oczywiście Raijin poinformował ją o wszystkim tym, co musiała wiedzieć. Rzecz jasna nie uważała tego całego przedsięwzięcia za rozsądne, ale czy ktoś z jej drużyny był w stu procentach rozsądny? Yu zdecydowanie sądziła, iż nie. Zamiast zaplanować całą akcję, to ci rozpierzchli się myśląc wyraźnie, że w pojedynkę sobie poradzę. Z drugiej strony, gdy tak o tym myślała jednocześnie słuchając nieco podkoloryzowanej opowieści towarzysza. Doszła do wniosku, iż pod wpływem silnych emocji ona także postąpiła by w ten nieco absurdalny sposób. W sumie już to robiła, pędząc na złamanie karku do Baru, o którym niestety albo i stety miała okazję słyszeć. Nieprzyjemne miejsce, do którego raczej nikt o zdrowych zmysłach się nie zapuszcza. Na samą myśl o tej spelunie żołądek dziewczyny zaciskał się w nieprzyjemny, niemal bolesny sposób.
Już z daleko można było dostrzec uciekających ludzi, którzy byli autentycznie przerażeni. Kątem oka Yu zerknęła na Raijina, wyglądał na lekko zdenerwowanego. Być może tylko jej się zdawało, jednakże była świadoma faktu, że chłopak mimo swego zapału nie miał okazji brać udziału w podobnej akcji.
Wzięła jeden głęboki wdech, po chwili zorientowała się że w barze coś się pali. Jednak nie to było największym problemem dość szybko dostrzegła sprawców całego zamieszania. Nie mogła ukryć, iz po jej kręgosłupie przebiegł lodowaty dreszcz. Mimo to skupiła się maksymalnie, a słowa chłopaka brzmiące jak jakiś plan, przyjęła z niewielką ulgą. Oczywiście nie był doskonały, ani nawet dobry...jednie dostateczny, ale nie miała prawa kręcić z niezadowoleniem nosem.
- Dobra - mruknęła cicho pod nosem.
 Udając totalnie spanikowaną, metodycznie zbliżała się do dwóch zbirów. Co jakiś czas kryjąc się, za czym się tylko dało. Wiedziała, że była w stanie poradzić sobie z jednym, ale dwóch naraz? Mógł być dla dziewczyny niemałym problemem. Kiedy tylko była dostatecznie blisko, w jej dłoni pojawiało się Yugami. Dość sprawnie zmieniło się ono w kuszę, dziewczyna nie miała zamiaru nikogo zabijać, przecież Raijin nie pozwolił. To też dzięki sprawnemu oku przestrzeliła jednemu kolano i dłoń, w której trzymał broń. Na drugim użyła telekinezy, przy pomocy której uniosła go w powietrze i cisnęła o ścianę. Nie miała jednak czasu by sprawdzić czy złoczyńca stracił przytomność czy też nie. Instynktownie zaczęła rozglądać się dookoła w poszukiwaniu reszty drużyny. tzn Tamry i Draco. Raijina miała przez cały czas na oku.

- A to macie prawo wymagać ode mnie bym was słuchała?- odpowiedziała pytaniem na pytanie. Tymczasem Kylie zdążyła już trafić na listę osób, za którymi Tamara nie przepada. W razie czego można na pocieszenie dodać, że niezbyt trudne. Tyle chociaż, że darowała sobie moralizowanie węża. Ich „odkrycia” nie skomentowała. Nie było to zbytnią tajemnicą, że w tym miejscu kwitnie wszystko co nielegalne.
Tamara wstała i już miała dołączyć do walki gdy zobaczyła Yumi i Raijina biegnących na pałę w stronę napastników. Tych to już do reszty podziurawiło psychicznie. Co oni sobie wyobrażali? Spanikowani ludzie uciekają w kierunku PRZECIWNYM do zagrożenia. Nie biegną wprost na nie. Chyba że nie jest widoczne na pierwszy rzut oka, ale tu sytuacja była dość oczywista. Do walki z napastnikami jednak nie doszło, bo w budynku zadziały się nowe cuda, jakieś stworzenie mignęło w oknie i tamci po prostu uciekli. Ich strach w pewnym stopniu zadziałał też na Tamarę. Cokolwiek to było, musiało być niebezpieczne. Dla nich lub dla wszystkich w okolicy. Nie zwróciła uwagi na to, że elektronika świruje, bo w jej broni ni było nic elektronicznego. Dopóki nie rozważamy strzelania, to nawet mechanicznie nie bardzo miało się tam co zaciąć. Tak czy inaczej, Svoboda i Ravenstvo były dość wytrzymałe na warunki, które bardziej skomplikowaną broń wysłałyby na złom.
Ze środka wyskoczyła grupa ludzi. Wyglądali źle. Jakby wymęczeni, wygłodzeni. Z miejsca nasuwało się jedno słowo. Niewolnicy. Nielegalny handel ludźmi pasował do tego zapomnianego miejsca. Wraz z nimi wybiegł jakiś… wojskowy? Chyba. Sylwetka pasowała. Po słowach Kylie poznała, że to właśnie jest ten Thomas, po którego mieli tu przyjść. Spojrzała czy ktoś jeszcze z wyprowadzanych przez niego osób potrzebuje pomocy w dobiegnięciu do najbliższej osłony i w razie czego zapewniła taką pomoc. Wróciła na pole bitwy w sam raz by usłyszeć komentarz Draconarcha. On tym samym tekstem co jego „siostra” spadł w rankingu węża o kilka oczek, ale jeszcze nie trafił na listę osób, za którymi zielonooka nie przepada.
- Jak usłyszę, że świetnie sobie radzisz to osobiście Cię dobiję.- odpowiedziała w podobnym tonie. Ponownie oceniła szybko sytuację. Miała całą swoją druzynę. Możliwości Draconarcha już w miarę poznała. Pytanie na ile może na nich w tej chwili polegać. Raijin i Yumi… wciąż są dzieciakami. Podobnie zresztą jak i ona, nawet jeśli jest od nich pod wieloma względami lepsza (dla porządku: wąż tak myśli, nie gracz). Cokolwiek tam było, dość mocno poturbowało najmocniejszego członka teamu SNEK. A zadań mieli sporo. Trzeba było powstrzymać to co tu się dzieje i nie doprowadzić do obrażeń cywilów. Najlepiej wyprowadzając ich stąd. Pytanie kto miałby się tym zająć. I z czym walczyli? Już miała spytać co takiego zdołało doprowadzić czarnołuskiego do takiego stanu gdy stwór zdecydował się wyjrzeć na światło dzienne.
-Możesz używać tej swojej energii jako tarczę?- spytała smoka. Jeśli tak, to byłby to niezły sposób na ubezpieczanie ewakuowanych ludzi. Reszta spróbowałaby czymś zająć stwora. Przynajmniej do czasu -Raijin, Yumi, nie podchodźcie do niego!- jeszcze wpadną na to, by panikować w stronę tej bestii.

- Łoo – powiedział Raijin, próbując ustać na nogach gdy zaczęły się pierwsze wstrząsy. Mistral było specyficzną strefą klimatyczną, ale żeby trzęsienie miało miejsce tutaj? Nie czytał o tym w przewodniku po mieście, a katastrofy naturalne zwykle miały miejsce gdzieś na obrzeżach. Ci źli widząc tę sylwetkę w oknie, dali po prostu dyla w długą gdy tylko mogli, zaś wtedy Rai wreszcie dostrzegł Tamarę oraz Kylie. Ucieczka złoczyńców zwykle sygnalizowała jedną z trzech rzeczy. Po pierwsze mógł być to jakiś bohater, który by nimi wytarł chodnik i po prostu stwierdzili, że lepiej będzie uciekać. Mógł to być również sygnał, że ten główny zły przegrywa i jak dobry złol, trzeba brać nogi za pas by nie dać się złapać. Była jeszcze ostatnia opcja – był to jeszcze inny złoczyńca, który wywoływał taki strach wśród płotek, że należało przygotować się na najgorsze.
Coś podpowiadało Raijinowi, że to mogła być ta trzecia opcja. To nieprzyjemne uczucie w żołądku. Prawie tak samo porównywalne jak pierwsze spotkanie z Grimmem za czasów smarkacza. Niby był to zwykły beowulf i był daleko, ale sam strach dobrze pamiętał. Chłopak chętnie dołączyłby do złoczyńców w taktycznym odwrocie, lecz co byłby z niego za bohater, gdyby tak zrobił? Scroll chłopaka zaczął wariować. Wibrował, dzwonił, a po chwili wyłączył się. Jego broń z założenia bardziej była odporna na wszelkie impulsy elektryczne lub inne zawirowania z tym związane. Spojrzał wtedy na drona, który uderzył w ziemię. Wyglądał trochę jak zabawka ze sklepu, którą bogatsze dzieciaki w mieście dostawały na urodziny. Cóż, chyba da się go naprawić o ile nic w środku się nie spaliło.
Chłopak podszedł bliżej Yumi, by mieć kogoś pod ręką. Nie po to, by rzucić na pożarcie bestii i samemu uciec, a by było im raźniej we dwójkę. Niemniej był zdziwiony, że w barze jeszcze byli ludzie. Wyglądali jak niewolnicy, a może jakieś eksperymenty naukowe które właśnie wyrwały się z laboratorium. Żywy towar? W sumie to prawdopodobne patrząc po tym, że to wyglądało jak komiksowe gniazdo złoczyńców, a to oznacza że trzeba będzie tych ludzi (oraz faunusy) zaprowadzić w bezpieczne miejsce. Inaczej złoczyńcy znowu ich wyłapią, a jeśli ci byli w królestwie nielegalnie to nawet policja może chcieć ich uwięzić.
- Trzeba zabrać tych ludzi jak najdalej stąd – wymamrotał Raijin pod nosem widząc, że z budynku wyskoczyli kolejni ludzie. Tym razem mężczyzna oraz dziewczyna. Nie wyglądał jak jeden z tych złych. Chociaż… może trochę. W końcu tym złym czasem też coś się wymykało spod kontroli. Widząc czerwone światło Rai miał tylko jedno skojarzenie – Na ziemię! – połączył kropeczki z tym, że mężczyzna się schował za osłoną i pociągnął Yumi do jednego z zaułków. Zrobił to bardzo szybko oraz sprawnie, by ochronić towarzyszkę. No i nastąpiło bum. Raijinowi dzwoniło w uszach, ale po chwili wychylił się zza rogu. Najpierw sprawdzając pobieżnie czy z białowłosą wszystko w porządku. Lekko uśmiechnął się do niej, w geście że jemu nic nie jest. Dopiero potem zobaczył czarnołuskiego, który wyglądał jakby potrącił go pociąg.
- O cholera, ale go poturbowali – pamiętał co się działo na arenie oraz to jakie możliwości miał jaszczur. Znaczy wyobrażał sobie to w przekoloryzowanych barwach, coś jak zestawienie całej ligi oraz Wall Mighta i jeśli Mightowi ktoś spuszczał taki łomot, to nie zapowiadało się zbyt dobrze.
Gad coś powiedział, ale Raijin tylko przetarł ucho i spojrzał na niego, dając jasno do zrozumienia, że go nie usłyszał. Jeszcze przez chwilę mu dzwoniło w uszach, po czym przestało. Akurat, by móc zobaczyć to monstrum, które wylazło z baru. Przypominało to trochę symbionta z komiksów. Rzeźnika, z którym walczył Spoderman w 34 wydaniu złotej ery Spodermana. Tylko ten wyglądał znacznie groźniej i był prawdziwy! Nie wyglądało to na Grimma, ani tym bardziej na jakiegoś znajomego Draco. Może to jakiś mutant albo inne stworzenie wychodowane w laboratorium? Tak czy siak poza pazurami jeszcze głośno i groźnie krzyczał. Gdyby wcześniej okna nie pękły to pewnie teraz by się to stało.
- O nie, nie mam zamiaru podchodzić do niego! Mam lepszy pomysł! – musiał znaleźć jakiś sposób, by kupić Draco trochę czasu, by ten mógł się pozbierać – Yumi, musimy sprawdzić czy w budynku nie ma już ludzi. Dasz radę zakraść się tam, gdy skupię jego uwagę na sobie? Trzeba też zabrać wszystkich ludzi, którzy stąd nie uciekli – powiedział i przełączył rękawicę na tryb „lethal”. Nie mogli sobie pozwolić na to, że ktoś postronny oberwie błyskawicą lub zbłąkaną kulą. Z dwójki to Yumi miała najgorzej, bo nie wiedział czy ma jakieś zdolności ofensywne na dystans. Miała kosę, a lepiej było do tego czegoś nie podchodzić. Przepuścił przez rękawice semblance, z którego stworzył skrzydło na prawym ramieniu. Tak właściwie to było kilka piorunów nałożonych na siebie jakby miał kołczan przyczepiony do przedramienia, ale wyglądało trochę jak skrzydło. Złapał jeden z piorunów i zszedł trochę w bok, ciskając piorunem w stronę łba stworzenia.
- Złap mnie pokrako jeśli potrafisz – rzucił w stronę potwora ciskając kolejnym piorunem jak oszczepem. Co jeśli zwrócił na siebie uwagę? Cóż tak daleko jego plan nie wybiegał, ale trzeba było biec w przeciwnym kierunku do potwora.

Wszystko działo się tak niesamowicie szybko, nie do końca dostrzegała wszystkie szczegóły jakie działy się na jej oczach. Tym bardziej zaskoczony była kiedy ziemia pod jej stopami zaczęła się trząść, nie sądziła że w Mistral może dojść do trzęsienia ziemi. Yu dość szybko wypatrzyła Tamarę i jakąś dziewczynę, której nigdy wcześniej nie widziała. Było to naprawdę dziwne, ale nie próbowała konsultować tego z Raijinem, który zdążył skrócić dzielącą ich odległość do minimum. Po za dziewczynami widziała postacie, jednak nie poznawała nikogo, uciekali...czyli w środku musiało dziać się coś naprawdę niedobrego. Dziewczyna pomimo przyśpieszonej akcji serca, była tym faktem zaintrygowana.
Panna Kagami usłyszała mamrotanie towarzysza i w sumie zgadzała się z nim, jednak nie odezwała się ani jednym słowem. Jedyne co uczyniła to nieznacznie skinięcie, którego chłopak mógł poprostu nie zauważyć. Biorąc pod uwagę jego zaangażowanie w całą akcję. Bez trudu dostrzegła czerwony promień i uciekających złoli, a okrzyk kompana wywołał w niej coś na podobę automatycznego działania. Pozwoliła mu porwać się do zaułku i uniknąć być może śmierci. Wzięła głęboki wdech, a po chwili wypościła z płuc zebrane powietrze z cichym świstem. Huk był ogłuszający, Yu instynktownie zasłoniła uszy dłonią, ponieważ poczuła w nich przeszywający ból. Na całe szczęście dość szybko się pozbierała, dając do zrozumienia chłopakowi, iż z nią wszystko było w jak najlepszym porządku. Na krótką chwilę oparła się plecami o chłodną ścianę, ale gdy usłyszała słowa chłopaka niemal błyskawicznie wyjrzała zza rogu, by dostrzec Draco. Wyglądał strasznie, widziała że coś mówił ale i ona nie zrozumiała jego słów - niestety. Nie mieli jednak czasu na pogawędki, ponieważ oczom jej i Raijina ukazał się stwór, którego jeszcze nigdy nie dane jej było zobaczyć. Białowłosa uchyliła lekko usta w niemym szoku na widok ogromnego stworzenia, które dodatkowo posiadała przerażający krzyk. Nie, dziewczyna nie czuła strachu...przynajmniej nie w takim stopniu by być sparaliżowaną. Jej umysł był trzeźwy i rozumiała co zaczął mówić Rai.
- Bez problemu - odezwała się w końcu lekko zachrypniętym głosem. Po szybkim odchrząknięciu dodała -Nie daj się zabić i osłaniaj mnie - Oczywiście, Yumi niemal natychmiast ponownie uaktywniła swoje Yugami w formie kuszy. Z nią mogła dużo swobodniej poruszać się, aniżeli z kosą. Po za tym w razie gdyby ktoś inny chciał ją zaatakować mogła go bez problemu unieszkodliwić.
Kiedy tylko czarnowłosy zaczął wcielać swój plan na zwrócenie uwagi stwora, dziewczyna wyskoczyła z zaułku i szybko popędziła w stronę budynku, w którym nadal mogli przebywali ludzie. Była szybka, to też nie zajęło jej długo by dostać się do środka. Dość ostrożnie zaczęła rozglądać się po ziszczonym wnętrzu, szukając ludzi którzy być możne jeszcze tu byli.

Tamara zgodnie z tym co było już wspomniane uważnie oceniała sytuację. Układał jej się w głowie pewien plan. To ze względu na niego pytała Draconarcha czy potrafi stworzyć tarcze. Chciała zaangażować go do osłaniania ewakuacji cywilów. Raijin i Yumi również wpadli na to, że wypadałoby się zainteresować ludźmi, którzy znaleźli się tu przez przypadek. To dobrze, musiała odwołać to co pomyślała o nich wcześniej. Przynajmniej częściowo. Nadal uważała, że ich wcześniejszy pomysł był głupi, ale nowa taktyka, którą przyjęli jak najbardziej mogła zadziałać. Była prosta, niemal oczywista, ale i tak wymagała choć szczątkowego pomyślunku. Już nie mówiąc o tym, że w pierwszej kolejności musieli pamiętać o cywilach w okolicy i o tym, że wypadałoby ich wyprowadzić. W każdym razie najważniejsze, że to akurat zachowanie było godne pochwały. Słusznie też uznali, że nie jest to typ przeciwnika, do którego dobrze jest podchodzić. No a na koniec samo wykonanie zaplanowanego manewru było poprawne. Choć jednoznacznie pokazywało przewagę przeciwnika.
Nagle jednak przeciwnik wyprowadził niezwykle dziwny atak. Tamara nie spodziewała się czegoś takiego, bo i jak. Na szczęście pewnie dla wszystkich ludzi w okolicy, czarnołuski wykrzesał z siebie dość energii, by ochronić wszystkich w jakiejś formie energetycznych baniek. Widząc, że nie osłonił siebie, ruszyła w jego kierunku. Daleko nie miało, w końcu musieli się jakoś słyszeć podczas ich małej rozmowy, a przecież nie krzyczeli. Niestety bańka okazała się być statyczna, co zmusiło ją do zostania w miejscu.
-Tak bardzo się troszczysz o innych to spróbuj przeżyć, by dalej móc ich chronić.- odrzekła sucho na jego żart. Potraktowała go chyba nieco zbyt poważnie. Z drugiej strony widziała przecież stan Draconarcha. Ktokolwiek to był, musiał mieć dużą siłę i to nie tylko fizyczną. W dodatku sam stwór nie wyglądał na specjalnie rannego.
Potrzebowali pomocy. Patrząc realnie, byli tylko bandą dzieciaków, a najtwardszy z nich niezależnie od pewności siebie, nie wyglądał zbyt dobrze. Wyjęła scroll planując wysłać wiadomość dyrektorowi. Czy też raczej do sekretariatu akademii, bo prywatnego numeru Masamune nie znała. Już oni by przysłali kawalerię słysząc co się dzieje. Niestety urządzenie nie działało. Można było jeszcze kogoś posłać. Z drugiej strony jeśli mają znaczyć w tej walce cokolwiek dobrze żeby byli tu wszyscy. Ostatecznie uznała, że panika i hałasy wywołane przez to wydarzenie powinny prędzej czy później sprowadzić faktycznych łowców. Takie rzeczy nie pozostają bez uwagi. Nawet gdy mają miejsce w takiej dzielnicy jak ta.
Skoro kwestia ewentualnego wezwania posiłków została rozpatrzona, pora zająć się walką. Pewnie przez ten krótki czas potrzebny na wyjęcie scrolla z bocznej kieszeni torby i zerknięcie na ekran reszta zdążyła otworzyć jakoś walkę. Draconarch sam ich do tego zachęcił.
Oceniła jeszcze raz jak mają się tonfy, ale w nich nie bardzo miało co się zepsuć. Były więc całe i zdrowe. Gotowe do działania. Następnie spojrzała jak ustawiona jest reszta żeby mieć pewność, że nie postrzeli żadnego z nich przez przypadek. Wymierzyła w górną część torsu stwora i posiągnęła kilkukrotnie za spust. Dawało to większą szansę trafienia niż celowanie w głowę. A jej zależało bardziej na ściągnięciu na siebie uwagi przeciwnika niż zrobieniu mu krzywdy. Zbliżyła się zostając jednak poza zasięgiem jego łap. Jeśli obejrzał się na nią spróbowała złapać kontakt wzrokowy. Była ciekawa na ile dałby się złapać w jej moc. Nie stanąłby pewnie w miejscu, ale może, tylko może zgubiłby krok, zwolnił na to jedno mgnienie oka. Spróbować warto.
Szykowała się do uniku, bo atak prawie na pewno nastąpi i bezpośrednie trafienie raczej wykluczyłoby ją z walki. W razie czego była też gotowa odsunąć się by ustąpić miejsca Draconarchowi.

- To może być trudne – mruknął pod nosem, gdy Yumi poprosiła o łaskawe zostanie przy życiu czarnowłosego. W końcu najsilniejsza osoba w ich drużynie… wróć, DRUGA najsilniejsza osoba leżała właśnie na deskach. Chociaż może to miało związek z tym o czym mówili profesorowie na zajęciach, że pojedynczo każdy z osobna jest słabszy i dopiero w drużynie mogą stanowić zagrożenie dla Grimmów. Monstrum najwyraźniej nie planowało ułatwić im zadania, po prostu zdychając od jednego, a nawet dwóch piorunów. Obroniło się przed nimi ręką i… wessało? No pięknie! Teraz cały plan poszedł się kochać w stogu siana. Chociaż te łańcuchy potwora nie wyglądały na elektryczność. Przynajmniej nie czystą, a śmierć pobliskiej elektroniki dawała chłopakowi pewne pojęcie o tym co mogło właściwie zajść. Może stwór pochłaniał pobliską elektryczność jak pijawka? A jeśli tak to jaki miał tego limit? Gdyby znał ten limit mógłby spróbować go przeładować swoim ładunkiem lub zrobić jakąś iście komiksową sztuczkę z ładunkiem zwrotnym albo czym innym. No co? On był rolnikiem, a nie fizykiem i wiedzę w tym temacie czerpał z tych źródeł co większa część populacji!
Nie wyglądało jednak aby potwór pochłaniał to co zostało w niego wystrzelone. On, zmienił oba pioruny w kulę, pomijając już to że jak na swoje rozmiary to był strasznie szybki by złapać lecący piorun. Chociaż to może kwestia, że błyskawice Raijina były wolniejsze. W końcu rzucał tymi piorunami!
Nagle zrobiło się bardzo ciepło. Nawet jak na Mistral, w którym temperatura na ogół była dosyć wysoka. Atmosfera zgęstniała jak w trakcie pory deszczowej, a na niebie pojawiła się ta dziwna chmura. Stwór coś robił i nie zapowiadało się to na nic dobrego. Na szczęście ludzie, którzy widzieli całe zajście albo słyszeli huk, próbowali się wydostać z tego miejsca. Nie wiadomo jednak czy w pobliskich budynkach nie został ktoś kto po prostu nie mógł uciec. Osoba niepełnosprawna, przygłucha lub po prostu chora.
Kwestia, którą wypowiedział jaszczur brzmiała całkiem cool. Jak Wall Might, bardzo inspirująca. Zabrakło tylko wykrzyczenia fajnej nazwy techniki jak „Great Wall” albo „Boarder Patrol”. Jak to wszystko trzasnęło, znowu Raijinowi zadudniło w uszach, ale gdy wszystko opadło zobaczył że tym którzy byli w pobliżu nic się nie stało. No może poza Draco, który rozprowadził wszędzie swoją energię i ochronił tych, których mógł. W tym Yumi, która była w tym czym jeszcze chwilę temu był bar. Trzeba było obmyślić nowy plan, bo nie mogli teraz tego czegoś tu zostawić! Chociaż chyba powinni zadzwonić i powiadomić dyrektora, by przysłał tu kogoś. Jakiegoś doświadczonego łowcę, no ale przecież Dyro pewnie nadal był na platformie więc to nadal zajmie trochę czasu! Musieli sami sobie poradzić.
Na dodatek Draco był w jeszcze gorszym stanie, niż przedtem. Cywili już nie było, poza mężczyzną i czerwonowłosą. Byli za blisko, a oni nie będą mogli pójść na całość w trakcie walki póki tamta dwójka nie zniknie z linii ognia.
- Ledwo stoisz! – warknął Raijin trochę zły. Najpewniej na siebie, bo przyczynił się do tej sytuacji. W końcu to on doładował potwora swoją mocą, ale… przecież tamten nie wziął na siebie tej błyskawicy, więc coś musiało być na rzeczy! Myśl rolniku! Myśl! Przechodziło mu to przez głowę w trakcie przyglądania się przeciwnikowi. Draco chciał zaatakować, na dodatek teraz stwór był otoczony. Kolejny taki atak może powalić smoka, a kiedy on padnie, potwór zajmie się nimi.
Po chwili Tamara otworzyła ogień do potwora, a Raijin postanowił jeszcze raz spróbować swojej sztuczki. Cisnął błyskawicami w potwora, ale tym razem prosto w miednicę. Jeśli znowu będzie próbował złapać piorun, to przynajmniej będzie miał jedną z rąk niżej, przez co gorzej będzie mógł się bronić. Potem kolejne pioruny ciskał trochę niżej, by trawić w nogi. Jeśli myślał dobrze i potwór może łapać te błyskawice łapami, to mieli jakiś punkt zaczepienia.

Miała szczęście udało jej się dotrzeć do baru, bez większych trudności. Oczywiście przez cały czas obserwowała to co działo się między jej towarzyszami, a dziwnym stworem. Wnętrze pomieszczenia w jakim się znalazła, cóż było paskudne...niczym sala tortur czy coś podobnego. Automatycznie przycisnęła rękaw kurtki do nosa, nie chciała wdychać smrodu krwi i ciała. Cóż prawdę mówiąc obraz nie  napawał optymizmem na znalezienie kogokolwiek żywego. Doskonale zdawała sobie sprawę, że praktycznie większość z zamordowanych padała ofiarami czegoś drapieżnego. Ponad to do jej głowy zaczęły napływać bardzo pesymistyczne myśli i obrazy, ale nie chciała się na to godzić. Po prostu nie mogła. Musiała wierzyć, że uda im się pokonać to...to coś.
W momencie, w którym potwór wystrzelił czerwoną kulę w kierunku nieba, dziewczyna odwróciła się na pięcie i z lekkim zaskoczeniem na twarzy patrzyła na rozgrywającą się przednią scenę. To co, to coś robiło było oszałamiające. Jednakże gdy temperatura uderzyła w ciało Yu, ta dość szybko cofnęła się o krok lub dwa. To nie zwiastuje nic dobrego - przeszło jej przez myśl. Może nie był to znaczący skok, ale jednak to wyczuła. Rzuciła zaniepokojone spojrzenie w kierunku Draco, który nagle otoczył się błękitną energią, która nagle zaczęła pędzić w jej kierunku. Zapewne gdyby nie jego słowa, prawdopodobnie uskoczyła by.  
Nagle, całkowicie nieoczekiwanie nastąpiła eksplozja. Białowłosa niemal natychmiast skrzywiła się i zasłoniła uszy dłońmi, by chodź odrobinę ochronić się przed przeraźliwym hałasem. Jej powieki samoistnie opadły, jakby nie chciały by dziewczyna przez dłuższą chwilę cokolwiek widziała. Jednak kiedy tylko wszystko ustało, wyprostowała się i rozejrzała dookoła. Cóż z baru, w którym stała pozostały gruzy, była w szoku. Niemal natychmiast spojrzała w kierunku towarzyszy, wszyscy byli otoczeni niebieską bańką, wszyscy po za Draco. Dostrzegła nowe rany i to, że jego postać otoczona jest jedynie mgiełką. Przestraszyła się. Jednak nie było czasu na dramatyzowanie, po za tym dziewczyna nie należała do tego typu ludzi.
Yumi nawet nie zauważyła gdy bańka wokół niej prysła, była zbyt mocno skupiona na rannym kompanie i potworze, który stał z otwartym pyskiem. Kolejne chwile zdawały się przyśpieszyć, Yu zrozumiała zaproszenie Draco. W sumie miała dość dobrą pozycję do ataku, energicznie spojrzała to na Tamarę to na Raijina. Była gotowa, w jednej chwili jej kusza zmieniła się w kosę. Jednak nie ruszyła się z miejsca podczas gdy reszta zaczęła atakować stwora. Postanowiła użyć telepatii by być w stanie przewidzieć część ruchów stwora. Jednocześnie rzucając w jego kierunku kosę, którą kontrowała dzięki telekinezie. Postanowiła znaleźć przy pomocy ostrza słaby punkt tego czegoś.

Może to i dobrze, że Raijin nie poszedł tam do baru? W końcu gdyby zobaczył co tam się działo to zwątpiłby w swojego towarzysza oraz jego dobre intencje. Na szczęście dowody zostały skutecznie pogrzebane przez potwora, który atakiem zmiótł całkiem spory kawałek okolicy. Sytuacja nie była dobra, powiedziałby że nawet była tragiczna. Nic nie działało na to monstrum, a na dodatek jeśli przeniosą się gdzieś dalej to zginą kolejni ludzie. Musieli go powstrzymać tu i teraz. Po twarzy czarnowłosego spływała nerwowa kropelka potu, czuł po prostu, że to nie jego liga i morale zwyczajnie podupadało.
Pociski Tamary nic nie zrobiły stworzeniu, a pioruny nawet go nie drasnęły. Zaczął się Raijin zastanawiać czy w ogóle jego moc może temu czemuś cokolwiek zrobić, a może po prostu pogarsza sytuację. To wszystko jednak kupiło Draco dostatecznie dużo czasu, by mógł coś zrobić. Swoją drogą przeciwnik najwyraźniej ich lekceważył lub był zbyt pewny siebie, dlatego to był ich jedyny atut w tej chwili. Dyrektor w trakcie zajęć zawsze mówił, by nie lekceważyć przeciwnika oraz, że kropla drąży skałę czy coś takiego. Nie notował powiedzonek dyrektora, a szkoda bo to mogłoby się trafić na teście. Chyba. W sumie nie wiedział, bo jeszcze nie miał sposobności pisać testu układanego przez dyrektora. Starsze roczniki mówiły, że zawsze jest ten sam zestaw pytań ale nikt nie odważył się ściągać na teście lub zrobić mu zdjęcia. Nic dziwnego zresztą, bo gdyby miał wybór walczyć z tym potworem, a narazić się dyrektorowi to chyba wolałby zostać tu gdzie jest. Ewentualnie wyemigrować do Menagerie, zmienić nazwisko oraz nałożyć sombrero.
Czemu tylko stwór tak bardzo uparł się, by zaatakować tego mężczyznę? Przecież on chyba stanowił dla niego najmniejsze zagrożenie, bo nie był nawet uzbrojony! Na dodatek miał ze sobą dziewczynę więc miał ograniczone pole manewru. Wtedy właśnie Draco zrobił swoje czary mary z użyciem swojego semblance. Tak myślał Raijin, że to jest semblance, ale taki bardzo uniwersalny. Trochę jak widły, którymi możesz przerzucać gnojówkę, siano, a nawet wykorzystać w walce! Widły to naprawdę dobra rzecz.
- Angel Style? – zapytał kojarząc wizualnie ten efekt skrzydeł z jednego chapterka komiksu Wall Mighta. Był tam bohater o wdzięcznej ksywce Ekshibicjonistus, który wykorzystywał właśnie taki atak. Wyskakiwał ze skrzydłami, tyle że bez portek i bez niczego na swoich przeciwników. To był element walki psychologicznej, bo sam bohater był bardziej dopakowany, niż sam Draco i wzbudzał pewien… dyskomfort. Na dodatek chyba wcześniej Tomas miał okazję obsługiwać broń jaszczura. Bardzo ciekawą zresztą, bo tworzył coś na kształt miecza świetlnego z popularnej serii Sci-Fi. Rai nie za dużo tego oglądał, ale przynajmniej odrobinę kojarzył, bo jednak bliżsi jego serduszku są superbohaterowie.
Tym razem to mężczyzna okazał się zbyt pewny. Uśmiech potwora nie zwiastował tu nic dobrego, a Rai tylko powiedział pod nosem – Mam bardzo złe przeczucia – zdecydowanie kiedy złoczyńca się uśmiechał to mógł mieć w zanadrzu jakiegoś asa. Mógł też patrzeć na bohatera z pożałowaniem lub być całkowicie szalonym. Słysząc komendę, Rai od razu odskoczył w tył z podniesioną gardą. Tak na wszelki wypadek, bo nie wiadomo czy znowu coś nie wybuchnie a lepiej chronić twarz. No i nie skończyć ze spalonymi brwiami czy coś. Technika była widowiskowa, przyjemnie się ją oglądało i w zasadzie gdyby Draco chciał znaleźć sobie pracę na planie filmowym z efektami specjalnymi to pewnie wynajęliby go od ręki. Inna kwestia, że w tej sytuacji czarnowłosy niewiele mógł zrobić. Lód gorzej przewodził energię elektryczną ze względu na swoją formę. Miało to chyba jakiś związek z ułożeniem atomów czy coś takiego. Tak czy siak jedyne co mógł teraz zrobić to wykrzesać z siebie więcej energii elektrycznej, by mieć ją gotową na wypadek gdyby to nie wystarczyło. Skupił się i generował coraz większe wyładowania wokół siebie, do tego stopnia że błyskawice śmigały po jego całym ciele. Był po prostu naelektryzowany na tyle, że nawet najmniejszy dotyk czarnowłosego skutkowałby dotkliwym porażeniem. Teraz mógłby wyzwolić ten ładunek, gdyby maszkara wystawiła swój brzydki pysk. Zastanawiał się tylko… co będzie mógł zrobić jeśli tamta technika nie odniesie skutku? W końcu jego energia nie ma aż tak destrukcyjnych właściwości.
Z przejęciem patrzył się na to co miał przed oczami, ledwo nadążając za tą wymianą ciosów. Tomas planował wykorzystać okazję, którą stworzył mu Draco. Potwora dalo się zranić, jednak było to znacznie poza możliwościami trójki uczniów. Jednak jeśli pojawiły się wyrwy w pancerzu, można w nie będzie strzelać.
- Możemy strzelać w luki w pancerzu. Nie mam tak dobrego cela, by trafić błyskawicą w nie – z drugiej strony potwór krwawił, a krew jest całkiem dobrym przewodnikiem. Zwłaszcza, że miał kilka otwartych ran i mógłby go porazić od wewnątrz. Niezależnie ile na ciele ma warstw izolujących. To była okazja, kwestia czy przykładowo Tamara to usłyszała i wzięła pod uwagę jako lider zespołu. Walka nabierała tempa, tylko… jak miasto to zniesie? Czarnowłosy odsunął się jeszcze trochę, by być jak najdalej od tornada, by przypadkiem nie oberwać jakimś odłamkiem. Zaraz obok siebie miał Tomasa oraz Yumi – Nie dotykajcie mnie, dla własnego dobra – rzucił krótko, a kolejna błyskawica przeszła po jego ciele. Zbierał energię na naprawdę potężny atak, a wszystkie urządzenia elektryczne w jego pobliżu powinny zacząć wariować. Rzecz jasna zakładając, że jakieś faktycznie działa obecnie. Wolał tylko uprzedzić kompanów, by przypadkiem go nie tknęli bo zdecydowanie teraz przechodziło więcej, niż standardowe 220 gniazdek elektrycznych. Tylko z tyłu głowy Raijina pozostawała jedna rzecz. Coś co nie dawało mu spokoju i o czym chyba wszyscy zapomnieli, a potwór postanowił im o tym przypomnieć.
Widząc, że potwór ją trzyma, Rai wiedział że teraz na pewno nie może go tak zaatakować. Inaczej usmaży też tą dziewczynę. To było naprawdę problematyczne, ale trzeba ją było ratować i właśnie Tomas jako pierwszy się rzucił. Chłopak chciał go powstrzymać, złapać za rękę czy coś ale przypomniał sobie, że nie może go przecież dotknąć w obecnym stanie. Inaczej miałby najpewniej trupa obok siebie. Wtedy właśnie pierwszy raz Raijin zobaczył jak umiera człowiek.
- Nieeeeeee!!!! – krzyknął chłopak zdenerwowany i poniekąd też zrozpaczony, bo to była jego bohaterska porażka, że nie dał rady uratować mężczyzny. To była ta rozpacz bezsilności, bo nawet nie mógł mu ruszyć na ratunek. Był za słaby, a jego atak mógł narazić dziewczynę którą potwór trzymał.
- Draco nie rób jej krzywdy! – krzyknął tylko widząc, że gad najwyraźniej mierzy w stronę dziewczyny. Tak nie postępowali bohaterowie i aby się zrehabilitować muszą uratować chociaż zakładniczkę. Dopiero po chwili na miejscu pojawiło się kolejne zagrożenie. Słysząc stukot łap o kostkę, Rai odwrócił się. Jeszcze tego brakowało. Kolejne Grimmy wbiegały na miejsce walki. Było ich dużo i były jak psy, a raczej bliżej im było do zmutowanych wilków czy czegoś takiego. Musieli jednocześnie zająć się potworem oraz Grimmami. Niestety potwór był poza zasięgiem uczniów, dlatego najsensowniej byłoby aby oni zajęli się nadciągającymi Sabyrami, a Draco potworem. Tyle, że nie można go zostawić bez wsparcia. Byli między młotem, a kowadłem.
- Yumi, zajmiemy się Grimmami. Tamara! Pomóż Draco! – krzyknął Raijin, na moment mając ten zmysł lidera. Rodem z komiksów Buttmana, który zawsze spajał Ligę Niezwykłych Bohaterów. Chłopak od razu widział, że teraz przynajmniej może zużyć ładunek i nie bać się skutków. Początkowo słaby plan, zaczął obracać się na jego korzyść. Wyciągnął obie ręce w stronę nadbiegających Grimmów, a raczej największe ich skupisko. Przez ramiona Raijina przeszły błyskawice i pomknęły w stronę potworów. Celem Raijina było zabić je, ale w zasadzie nawet jeśli ich nie zabije to bezpośrednie trafienie piorunem może je tymczasowo wyłączyć z gry, by Yumi mogła zrobić swoje rzeczy. Chłopak starał się, by piorun rozszedł się w stożku i tym samym zahaczył jak najwięcej z tych potworów. To było dosyć męczące kumulować oraz utrzymywać ten ładunek, dlatego chłopak dyszał ciężko, ale nie mógł koleżanki zostawić samej. Dlatego od razu ruszył na najbliższego z grimmów, który nie rozpadł się od samego pioruna. Pozwolił potworowi zaatakować pierwszemu, dzięki czemu mógł spróbować zejść z ataku i uderzyć Sabyra z prawego sierpowego prosto w kark. Pamiętał o pracy nóg, bo nawet przy tak niskim przeciwniku chwila zatrzymania się mogła zakończyć jego żywot. Mógł się dzięki temu odchylać przed skaczącymi przeciwnikami i uderzać w podbrzusze, albo nawet obrócić się, wymijając doskakującego przeciwnika, a następnie uderzyć go w kręgosłup lub po prostu kark. Tak czy siak, z każdym uderzeniem wydzielał z siebie ładunki elektryczne więc nawet jeśli ich nie zabije to dotkliwie porazi. Żądlił ich jak czarna pszczoła.

Zatem nic nie byli w stanie zrobić temu potworowi? Przynajmniej nie podstawowymi atakami. Jej strzelanie i piorun Raijina, podobnie kosa Yumi. Chociaż to ostatnie zostało odbite, a nie przyjęte na klatę. Skoro svoboda i ravenstvo nie były w stanie zbyt wiele mu zrobić, to pora na nieco większy kaliber. Szybko złożyła swoją snajperkę i była gotowa próbować ponownie. Wtedy stwór skoczył na mężczyznę, który był z Draconarchem.
Zaczął się, możnaby rzec, drugi segment walki. Thomas dostał broń od czarnołuskiego i przygotował się do konfrontacji, a smok wszystkich ostrzegł, że będzie potrzebował miejsca. Posłusznie się odsunęła ze spodziewanego pola rażenia, jeszcze strzelając w twarz tego stwora, by być może odciągnąć jeszcze jego uwagę w ostatnim momencie i kradnąc w ten sposób kilka milisekund na reakcję. Tak Draconarch mógł rozpocząć swój manewr. I zaczął z grubej rury wywalając przeciwnika w górę. Manewr ciekawy, ale... rozejrzała się po budynkach. Najpierw lód niszczący głównie asfalt, ale też inne budynki, a potem trąba powietrzna niszcząca... w zasadzie wszystko. Tyle chociaż, że pojawiła się pierwsza krew wroga. Z mocy, a jakże, Draconarcha. W końcu jego broń. To że trzymał ją Thomas jest sprawą drugorzędną, skoro te lance były najpewniej napędzane aurą czarnołuskiego. No ale pojawiła się rana. A jak to mawiają, skoro krwawi to można dobić.
-Te, piękniś! Jak dalej będziecie go tak zabijać to więcej zapłacicie za zniszczenia niż warta była ta cała szajka!- krzyknęła do mężczyzny, który został na ziemi. Tak, była wkurzona. I najwyraźniej nie tylko ona, bo po chwili ten podzielił się tym faktem z Draconarchem. Rychło w czas. Na szczęście ten doskonale zrozumiał i miotnął stworem w miejmy nadzieję nielosowym kierunku niszcząc resztki baru, a następnie kolcami dobijając jakiekolwiek szanse na jego odbudowanie i na pewno uszkadzając sąsiednie budynki. O tak, mieszkańcy z pewnością będą wdzięczni.
Przeciwnik jednak przeżył. Wyszedł z chmury z dziewczyną w ręku. Czemu Tamara nie wpadła żeby ją stąd odciągnąć? Jakoś tak fabuła poleciała dalej. No bywa, adrenalina i te sprawy. Teraz trzeba jakoś to naprawić. Albo skoczyć bezmyślnie do przodu. Geniusz się znalazł. Na pewno pomógł. Umarł z łatką debila, ale przynajmniej w słusznej sprawie, co nie? Skąd oni biorą tych komandosów? Z pośredniaka? Cokolwiek to była za organizacja musiała być bardzo zdesperowana, skoro na taką akcję wysłali jednego ucznia akademii (nawet jeśli była to taka maszyna destrukcji jak Draconarch), dziewczynę w wieku pasującym na początki akademii i gorącokrwistego kretyna. Była to pierwsza śmierć człowieka jaką Tamara widziała na żywo, ale zdecydowanie mniej ją to poruszyło niż Raijina. Może dlatego, że jej i tak ograniczona empatia była jeszcze bardziej ograniczona dla osób, które idąc pewną logiką dostały za swoje.
Draconarch przygotował się do całkiem logicznego manewru, ale może warto sprawdzić czy da się rudej nie zabić. I wyraźnie czarnołuski to rozważał. W międzyczasie pojawiły się jeszcze grimmy. Tak w razie jakby się nudzili. Raijin zarządził podział obowiązków. On wraz z Yumi zajmą się psami, a przerośniętego jaszczura pozostawią jej i Draconarchowi. Brzmiało dobrze.
-Nie dajcie im się rozbiec. Choćbyście mieli zagnać je tutaj.- dorzuciła od siebie, pakujące magazynek do snajperki. Nie chcieli ich potem ganiać po ulicach. Następnie skupiła się już na swoim zadaniu.
-Draconarch, ja go zajmę. Ty zabierzesz dziewczynę.- przekazała swój plan i ruszyła w stronę stwora po lekkim łuku. Ona była z jego boku, nie z przodu, więc miała na niego czystą linię strzału, z czego od razu skorzystała. Strzelał szybko jak na wykorzystywany typ broni. Z takiej odległości celowanie nie wymagało aż takiej precyzji. Owszem, musiała trafiać w konkretne punkty- rany na ramieniu trzymającym rudą, ale cel był kilkanaście metrów od niej. Nie kilkaset. Gdy była już dostatecznie blisko i miała okazję wykonać to bez zostania szaszłykiem, jej ostatni strzał był wręcz z przyłożenia. Dobry pocisk wzmocniony dodatkowo aurą z pewnością był w stanie narobić szkód.
W razie ataku oczywiście wykonywała unik, najpewniej z przewrotem, równocześnie oddalając się od przeciwnika. Nie czuła się na siłach brać jego uderzenia na klatę. Zaraz po ponownym stanięciu na nogi była gotowa do następnych strzałów. Wysunęła jeden z bagnetów, ten na lufie (w przypadku jej broni to niekoniecznie takie oczywiste). Paraliżujący jad pokrywał ostrze cienką warstwą. Była gotowa do dalszej walki, bazując głównie na swoim nadludzkim refleksie i strzelaniu. Ostrze było na wszelki wypadek.

Wszystko działo się szybko, ale też cholernie irytująco z uwagi na fakt, że na to dziwaczne i niebezpieczne stworzenie nic nie działało. Oczywiście, nie żeby którekolwiek z nich miało nie wiadomo jaką moc i doświadczanie ( no może poza Draco). Jednakże było ich liczebniej, to jednak niemoc jaką czuła dziewczyna była niesamowicie frustrująca. Jasne, kupili Draco czasu by doszedł do siebie jednak nie zmieniało to faktu, że ta walka była bardzo nierówna i szala zwycięstwa jak narazie nie przechylała się na ich stronę.
Yumi jednym machnięciem dłoni przywołał do siebie kosę, która została odbita. Bystrym wzrokiem przyglądała się każdemu z towarzyszy i obcym, których nie znała. Wzięła głęboki wdech i rzuciła z siebie kurtkę, która stała się dla niej strasznie niewygodna. Niedbale odrzuciła ją gdzieś w bok. Nie spuszczając oczu z potwora. Oczywiście uwadze młodej kobiety nie umkną manewr Draco, który był niezwykle spektakularny i całkowicie nie oczekiwany, (ta Yu nie jest zbyt wylewna w odczuciach) Bardziej zaskoczyła ją krew, krew stwora. Lekko rozchyliła wargi w niemym szoku, ale i nadziei jaka pojawiła się w jej sercu.
Instynktownie zbliżyła się do swojej drużyny, gdy ich przeciwnik został posłany w kierunku zniszczonego baru. Mimo to nadal milczała, była cichym obserwatorem i uczestnikiem wydarzeń jednocześnie.
Akcja działa się szybko, widziała dziewczynę, zakładniczkę, której nikt nie odbił chodź zapewne wszyscy już analizowali jak się za to zabrać by ta nie straciła życia.
Yu nie bardzo przejęła się widokiem śmierci, była do tego jakby przyzwyczajona. Była z nią obeznana, w sumie niemal że od dziecka. Patrzyła to na ciało, to na żyjących gdy nagle pojawiły się Grimmy. Oczywiście usłyszała słowa Raijina i w sumie nie widziała problemu by się do nich dostosować, przynajmniej będzie mogła jakoś bardziej pomóc, niż atakować bez rezultatów.  
Białowłosa zacisnęła mocno palce na swej kosie i ruszyła z chłopakiem na potwory, które dość licznie pędziły w ich stronę. Yu doskonale widziała poczynania chłopaka, dlatego aby mu nie przeszkadzać obrała za cel Grimmy biegnące po prawej stronie. Była szybka i zwinna to też nie było dla niej zbyt wielkie problemem dość sprawne zabijanie napastników. Rzecz jasna przy okazji nie pozwalała się zranić. Jej celem były karki, głównie starała się odcinać głowy od ciał by być pewną, że w stu procentach są martwe.

Rai w obecnej sytuacji mógłby dostrzec tylko jeden pozytyw – będą znacznie lepiej przygotowani do sprawdzianu praktycznego i teoretycznego z wiedzy o Grimmach. Oczywiście, że czasami łapano jakieś mniejsze Grimmy by uczniowie mieli na czym ćwiczyć, ale każdorazowo takie klatkowanie potwora było niebywale ryzykowne. Nie mówiąc już o tym, że w trakcie zajęć mogło dojść do tragedii, gdyby nauczyciel rozkojarzył się nawet na sekundę. Załatwił trzy z potworów za pomocą błyskawic, więc pozostało ich tylko piętnaście. To zdecydowanie nie będzie łatwy trening, nie mówiąc już o tym że nie mieli nigdzie nauczyciela, który odratuje ich. To było na serio i byli zdani tylko na siebie. Jeden błąd spowoduje ich śmierć, dlatego czarnowłosy był zdenerwowany.
Zresztą któż nie odczuwałby strachu w obliczu tego, że może za chwilę zginąć? Tylko szaleniec lub profesjonalista z planem. Zdecydowanie do ani jednej, ani też drugiej grupy młodzi uczniowie nie należeli. Chociaż widać było, że Tamara zdecydowanie ma więcej doświadczenia i wyniosła z Atlasu więcej, niż rozgrzewający bimber sierżanta (nikt niczego nie zarzucił, a jedynie gdyba podsuwając plany!). Dlatego najrozsądniejsze było oddelegowanie jej do walki z tamtym potworem. Zresztą nie było czasu kontrolować co się tam dzieje, gdyż tutaj mieli pełne ręce roboty.
Po uderzeniu czuł jakby walnął w ścianę i ten pancerz zdecydowanie tak szybko nie puści. Niemniej przynajmniej mógł się o tym przekonać na własnej skórze, że te potwory da się powalić. Wbił je po prostu w ziemię w trakcie wyskoku. Pozostało wbić piorun niczym włócznię w kark Grimma, którego powalił i liczyć, że to było wystarczające. Nie ważne jak gruby był ten pancerz, tak długo jak mógł przewodzić elektryczność, tak długo czarnowłosy mógł im zrobić realną krzywdę. Dopiero po chwili dostrzegł, że Yumi była powalona. Przez Grimma, a nie ze względu na dziwne usposobienie rzecz jasna. Miał teraz dwa problemy. Pierwszym było to, że zaraz pewnie kolejne Grimmy do niej dopadną. Działają jak stado dzikich psów, tudzież wilków więc musiał działać szybko. Dopadną ją albo jego, ewentualnie oboje jeśli nic nie zrobi.
Szybki szacunek sytuacji oraz wewnętrzny altruizm, kazał mu ratować Yumi dlatego biegł w jej stronę, ciskając jednym z piorunów prosto w tors Grimma który na niej stał. Tutaj musiał zaryzykować. Nie zdąży doskoczyć do niej, by odepchnąć potwora a nie miał pewności czy przypadkiem też nie porazi Yumi. Cisnął piorunem jak oszczepem i biegnąc w jej stronę, musiał też uważać na nadbiegające paskudy. Rzucanie w biegu w ruchome Grimmy mogło być dosyć trudne, dlatego musiał bardziej skupić się na tym, by walić tylko w te które były najbliżej. Po prostu mniejsza szansa, że nie trafi jeśli wciśnie Grimmowi prosto w pysk błyskawicę lub odległość będzie mniejsza niż 5 metrów. Zwłaszcza, że nadal był naelektryzowany więc jeśli tylko na niego padną to powinny odczuć ten ładunek. Nie na tyle duży, by zabić ale wywołać chwilowy szok.
- Szybko wstawaj! – krzyknął do Yumi. Nie mógł jej podać oczywiście ręki z wiadomych przyczyn, ale mógł za to rzucać piorunami w pobliskie Grimmy by dać jej czas na pozbieranie się. Czuł jak jego poziom aury spada i nie będzie mógł bardzo długo walczyć w ten sposób. Co tu dużo mówić, miał po prostu słabą kontrolę nad tym. Kompensowały to tylko rękawice, które dobierały odpowiednią dawkę by wytworzyć osobliwy oszczep. Niemniej musiał uważać też, gdy jakiś Grimm spróbował wyskoczyć na niego. Schodził w bok i zamiast uderzenia, po prostu wciskał jedną z błyskawic prosto w brzuch potwora. Z zamiarem po prostu zabicia go za pomocą pioruna. Jeśli jakiś doskakiwał do jego ręki by go ugryźć, musiał się liczyć z tym że chłopak spróbuje mu wcisnąć rękawicę prosto w paszczę i stworzy piorun wewnątrz paszczy potwora. To tylko scenariusz, w którym nie mógłby przed czymś uskoczyć. Rzecz jasna zawsze mógł spróbować przeskoczyć nad grimmem jak skacze się nad kozłem, jednocześnie dotykiem rąk przekazując solidne kopnięcie ładunkiem elektrycznym.

Każdy zajął się swoim zadaniem. Raijin z Yumi poszli walczyć z grimmami, a Tamara z Draconarch zostali tutaj. Wężowa dziewczyna musiała zawierzyć reszcie teamu SNEK, że dadzą sobie radę, bo nie była w stanie kontrolować co się u nich dzieje. Była zajęta strzelaniem do stwora i reagowaniem na zachowanie obu jaszczurów. Stąd nieznacznie się cofnęła gdy Draconarch wślizgiem dołączył do walki na bliży, a następnie gdy skończył swoje, dołożyła wisienkę na ten piękny akcyjny tort. Nie da się ukryć, poszło im dobrze. Wyglądało na to, że zdjęli jakiś rodzaj pancerza. Poza tym naturalnym oczywiście. Zatem zdołali otworzyć małża. Doskonale.
Teraz, po odturlaniu się na względnie bezpieczna odległość pozwoliła sobie zerknąć jak radzą sobie białowłosa i domorosły bóg piorunów. Tragedii nie było, ale potrzebowali pomocy. Yumi wylądowała na plecach i w procesie straciła broń. Wcześniej w walce była w stanie ją do siebie przywołać, ale w jej sytuacji mogło się okazać, że już lepiej walczyć gołymi rękami niż bronią tak dużą i nieporęczną jak kosa. I w tym momencie coś jej zaświtało. Grimmy nie są przecież po żadnej stronie. Ich celem jest po prostu zabicie wszystkiego co się rusza. A czerwony jaszczur z całą pewnością się ruszał. Mogli zatem upiec dwie pieczenie na jednym ogniu nasyłając go na grupę sabyrów, a następnie dobijając niedobitki. Nawet podczas samej walki mogą ich otoczyć i powystrzelać. W dodatku pozwoliłoby to odciągnąć czerwonego od zakładniczki, a niespodziewani „sojusznicy” mogliby kupić im dość czasu, aby się nią zająć. Pomysł niezły, ale jego realizacja mogła okazać się trudniejsza. Zwłaszcza z Yumi i Raijinem nieświadomymi tego planu, bo chwilowo mieli własne sprawy na głowie i byli raczej zbyt daleko by usłyszeć Tamarę:
-Może zapoznamy ze sobą naszych nowych przyjaciół?- wskazała głową zbliżające się grimmy. Miała nadzieję, że czarnołuski zrozumie i nie będzie trzeba precyzować planu. Obecnie przeciwnik nie patrzył na nią w tym momencie i nie widział ruchu głową, a co za tym idzie mógł nie domyślać się o jakich „przyjaciół” chodzi. Jeśli się zgodził, mogli przystąpić do realizacji tego planu. Najlepiej chyba będzie to zrobić trochę zmodyfikowaną metodą kija i marchewki. Podjęła się tego pierwszego świadoma, że Draconarch będzie skuteczniejszy w popychaniu przeciwnika w odpowiednim kierunku.
Zatem zaczęła strzelać do przeciwnika. W rany jeśli odwracał od niej uwagę i w oczy lub generalnie w twarz gdy na nią patrzył. Przy tym starała się utrzymać w miarę bezpieczną odległość od niego. Zrezygnowała z pocisków fizycznych i strzelała teraz samą energią. Nie potrzebowała już aż takiej siły przebicia. Zamiast tego chciała żądlić jak osa. Boleśnie i czasem może szkodliwie, ale przede wszystkim wkurzająco. Niech rzuci się za nią. Niech pobiegnie za marchewką.
- Zróbcie miejsce!- poleciła gdy byli już dość blisko, by Yumi i Raijin mogli ją usłyszeć. Pewnie widząc prowadzonego przez nią "osiołka" zrozumieją co się dzieje. O ile sam osiołek nie zrozumie co się dzieje i nie zdoła się jakoś wydostać z ich fortelu. Aczkolwiek wyglądał na solidnie poirytowanego, a tacy nie myślą zbyt trzeźwo.

Pozostało tylko 14 Grimmów, a im zdecydowanie brakowało doświadczenia w radzeniu sobie z taką ilością przeciwników. Szło im całkiem nieźle, ale Raijin czuł że to nie jest ich liga i niebawem szczęście może się odwrócić. Potrzeba było tutaj doświadczonego łowcy, który przyjdzie i pozamiata. Zresztą ten doświadczony zapewne nie walczyłby z Grimmami na otwartej… właśnie! Trzeba ograniczyć ich opcję ataku z każdej strony. Psy zwykle otaczały swoją ofiarę, by odciąć drogę ucieczki ale co w momencie kiedy ofiara będzie w stanie powystrzelać je w wąskim korytarzu? Z drugiej strony Rai kiepsko widział to rozwiązanie dla Yumi, bo kosa wydawała się duża i nieporęczna do walki w wąskich przestrzeniach. Co innego kusza, z której mogłaby pruć do stworów wraz z Raijinem ciskającym piorunami niczym Zeus.
I wtedy właśnie przeleciała lanca, która wycięła niczym sokowirówka załatwił łącznie cztery sabyry co jeśli jego rolnicza matma dobrze podpowiada, zostawiało ich tylko z 10 przeciwnikami małymi i jednym dużym, który na pewno nie jest zadowolony. Problem w tym, że miał bardzo złe przeczucia gdy lanca zgasła i upadła na ziemię. Jakby się rozładowała? Rai szybko pomógł wstać Yumi i rozejrzał się po polu bitwy – Spróbujmy zwabić część z nich do mieszkania! Nie będą mogły nas otoczyć, a w mieszkaniu chyba dasz radę machać kosą – rzucił Raijin, który już zużył całkiem sporo ładunku więc był znacznie mniej naelektryzowany. Przy kontakcie ze skórą było tylko to nieprzyjemne mrowienie. Większość aktualnie kompensowały rękawice, które miał na rękach. Plan był taki, by zwabić pozostałą 10 do mieszkań, które prawie na pewno powinny już być puste i wytłuc je tam. Nawet biegnąc po schodach mogliby sobie poradzić, a w razie czego wyskoczyć z okna i powtarzać taktykę do skutku.
- O nie… - powiedział przejęty widząc, że najtwardszy koleś w ich drużynie właśnie zbiera srogie baty od przeciwnika. Nie mógł mu się nawet rzucić na pomoc, gdyż wiązałoby się to z tym, że sabyry załatwią go od tyłu. Smok leżał pokonany, nie wiadomo czy nawet nie martwy. Zapowiadało się również, że Tamara miała zaraz dołączyć do swojego towarzysza co pewnie przysporzyłoby Raijinowi jakiegoś rodzaju PTSD. Gdyby oczywiście wiedział co to jest rzecz jasna.
Coś jednak się pojawiło. Niespodziewany plot twist, który ochronił wężyce przed dezintegracją ze strony promienia. Uchwycił tylko, że coś przed nią stało. Kolejny jaszczur? Krewny Draco? No w sumie jaszczurki mają zwykle dużo jaj więc to nawet możliwe by miał więcej krewnych. Tak czy siak, nie wiedział czy jest bezpieczna czy nie, ale przynajmniej mogła się zasłonić wielkoludem przed lecącym promieniem. Nie mógł mu się dokładnie przyjrzeć, gdyż miał swoje problemy teraz tutaj, a inne będzie miał potem. Zapewne nawet nie zwróciłby uwagi na potencjalne syreny, które mogłyby się pojawić.
- Dawaj! – rzucił do Yumi, po czym zaczął biec w stronę najbliższego domu, ciskając w sabyry piorunami, by jak najwięcej z nich sprowokować do ataku na siebie. Chciał w nich wywołać ten instynkt, który ma zwykle pies kiedy widzi kota. Pierwszą reakcją na uciekający obiekt jest gonienie go. Jeśli zaczęły go gonić to trzeba było przebić się przed drzwi. Wyłamać je jednym z piorunów i wjechać z kopa, a następnie… czekać aż wpadną by móc od progu witać je kolejnymi piorunami. Łatwiej je będzie trafiać.

Plan był dobry. Niestety Draconarch zamiast zgodnie z tym planem robić za kij dla ich czerwonołuskiego osła postanowił pomóc Raijinowi i Yumi. Czy go rozumiała? W pewnym stopniu tak, choć jej plan miał pomóc również dwójce towarzyszy walczących z sabyrami. Czy miała pretensje? Trochę. Jednak trudno jest winić trupa. Czy też prawie trupa. Poczuła na języku kwaśno-gorzki posmak jadu. Miała nadzieję, że czarnołuski tylko stracił przytomność. Jednak teraz i tak nie była w stanie mu pomóc ani nawet się upewnić, bo przeciwnik zwrócił się do niej. Strzelił dziwnym promieniem i zrobił to z prędkością, która nawet nie pozwalała zareagować wężowi. WĘŻOWI! To oznaczało prędkość ruchu porównywalną z dźwiękiem! Z tego powodu o tym co zaszło zdała sobie sprawę już po tym gdy atak został odbity i rozwalił część asfaltu. To co miał czarny stwór do powiedzenia jakoś przeszło bokiem. Zresztą i tak nie miało znaczenia. Cośtam zrobił i wzmocnił ją. Chyba. Albo miała bad trip po czymś co jej podał.
Nie było jednak czasu rozważać co to. Tamara dwoma ruchami rozłożyła snajperkę na dwie tonfy. Bardziej się tu nadadzą. Zatem po kolei, co było do zrobienia. Czerwony. I grimmy. To drugie miała zostawić Raijinowi i Yumi. Gdy ostatnio tam spoglądała nie radzili sobie najlepiej. Pozostawało mieć nadzieję, że tamten atak czarnołuskiego im pomógł, bo sama miała swoje problemy. Czy też raczej jeden, duży i czerwony.
Ruszyła w jego stronę strzelając z tonf naprzemiennie. Głównie w głowę z tego samego powodu co wcześniej- by przysłonić mu obraz. Wysunęła też ostrza po obu stronach svobody i ravenstva. Jedno z nich już było wysunięte wcześniej, ale pozostałe trzy lśniły lekko od pokrywającego je jadu. Wzmacniała swoje uderzenia aurą, aby miały szansę przebić się przez pancerz przeciwnika. Pierwszym atakiem gdy znalazła się już dostatecznie blisko było dźgnięcie w uczynioną wcześniej przez Draconarcha ranę na torsie. Pamiętała jednak, że musi go stąd zabrać. Nie mogła pozwolić by smok lub ta dziewczyna oberwali przy okazji. Odskoczyła więc zaraz po tym cofając się na słuszną do strzelania odległość.
- No dalej, wielkoludzie. Chodź tu!- zawołała patrząc mu w oczy i korzystając ze swojego hipnotycznego semblance. Jeśli zastanawiał się czy zaatakować ją na dystans czy w zwarciu, to zwiększało szansę na wybór drugiej opcji. Oczywiście niezależnie od wyboru nie zamierzała mu ułatwić trafienia. I tak zamierzała zrealizować swój poprzedni plan. Prowokując i odsuwając się wprowadzić czerwonego między grimmy. Z tym, że pod koniec zamiast dalej się cofać chciała wykonać manewr pozwalający jej zamienić się z wrogiem miejscami i jeśli wzmocnienie jej siły było dostatecznie duże, wepchnąć go w pozostałą jeszcze dziesiątkę.

Musieli wytrzymać jeszcze troszkę, odgłosy syren były coraz bliżej a to oznaczało, że nadciąga kawaleria. Raijin tylko w małym stopniu martwił się tym, że dostaną jakąś karę w szkolę za samowolkę. Nie powiadomili nikogo, tylko samodzielnie podjęli decyzję o interwencji, a to stwarzało zagrożenie dla nich oraz wszystkich w pobliżu. Nie wyrzucano za to ze szkoły, ale dostawało się karę w postaci zawieszenia lub – wedle humoru dyrektora, robót społecznych na rzecz szkoły. W każdym razie na pewno nie obejdzie się bez kary oraz reprymendy na temat odpowiedzialności oraz narażania swojego życia. Prawdziwe piekło miało dopiero nadejść.
- Kurde! – syknął pod nosem Raijin, szybko pozbywając się dwóch grimmów, które udało im się zwabić. Resztę przyciągała Tamara, która najwyraźniej miała swój plan. Nie wiedział jaki dokładnie, bo znali się za krótko by wiedzieć co komu siedzi w głowie. Jednak jeśli chciała zwabić do siebie pozostałe potwory to zdecydowanie jej się udało. Zwłaszcza, że miała przy sobie jeszcze wściekłego czerwonego monstro, który przed chwilą wytarł podłogę Draco. Jak na razie Tamarze udawało się uniknąć ataków, ale na jak długo?
- Musimy jej pomóc – rzucił Raijin do Yumi, jednak kompletnie nie wiedział w jaki sposób. Jego moc niespecjalnie działała na tego przeciwnika, mało tego miał pewne podejrzenia że tylko mógłby go wzmocnić lub zaszkodzić w inny sposób. Wyglądało jednak na to jakoby wężyca wygrywała to starcie. Przeciwnik mógł już być zmęczony walką z Draco, a ona nie otrzymała jak do tej pory żadnych obrażeń. Chłopak też czuł już odpływ sił, zwłaszcza gdy ciskał błyskawicami oraz atakami na lewo i prawo. Gdyby ich scrolle były zsynchronizowane pod kątem odczytu aury poszczególnych członków drużyny, wiedzieliby że zostały mu już resztki energii. Może z 30%, a to przekładało się na krople potu na całym ciele oraz szybki oddech jak po długim biegu sprinterskim. Nie był jeszcze na tyle wytrenowany, by sensownie zarządzać swoimi zasobami aury lub mieć jej dostatecznie dużo, by radzić sobie w takich sytuacjach. Kupili w ten sposób trochę czasu Kyrie, by ta mogła coś wstrzyknąć Draco. Ożył! Jak potwór Frankensteina, gdy przeciwnik zaszarżował znowu na Tamarę. Wpadł wtedy w Grimmy, które zaczął zabijać. Nie byli zdecydowanie sojusznikami co dało Raijinowi sposobność, by wyjść z budynku i pobiec w stronę faunuski oraz Draco.
Zdecydowanie nie na takie coś przygotowywano ich w szkole. Zresztą co on powie nauczycielom, gdy będzie się tłumaczył z tego co tu zaszło? Powie, że pojawił się potwór który nie jest Grimmem? Na dodatek taki, który puścił z dymem ładny kawałek okolicy i gdyby nie Draco to też oni by zginęli? O tak to dobry początek tłumaczeń, by dostać uziemienie. Obecnie nawet chłopak nie mógł razić przeciwnika, by coś mu zrobić. Sojusznik go gryzł, a to definitywnie by skończyło się dotkliwym porażeniem. Najbardziej nieprzyjemnym, bo przeszłoby przez zęby a kto chociaż raz miał kanałowe bez znieczulenia wiedział jak bardzo to by bolało. Tylko w przypadku prądu byłoby jeszcze gorzej, bo nie byłoby to dźgnięcie w nerw. Jednak mógł coś zrobić. Drugi jaszczur klęczał przy dziewczynie, więc Rai postanowił wybadać co tamten robił.
- Co jej robisz? – zapytał chłopak podchodząc w stronę jaszczura, który wydzielał tą czarną nieprzyjemną energię. Czyżby pożerał dziewczę? Może nadal żyła tylko tamten chciał skrócić jej męki? Tak czy siak chciał być pewien czy tej nic się nie dzieje. Poświęcenie Tomasa nie może pójść na marne. Sam jaszczur swoim wyglądem nie wzbudzał zaufania, ale może na sam wygląd aż tak chłopak nie patrzył. W końcu troszkę się do samego Draco przyzwyczaił, jednak nadal służby porządkowe które były tuż za rogiem mogły mieć pewne zastrzeżenia co do obu gadów. Pomógł wcześniej Tamarze, ale... skąd się tutaj wziął oraz jakie były motywy jego działania? Czy był jakoś powiązany z tym dziwnym stworzeniem, z którym walczyli? Nie pamiętał, by Remnant odnotowało kiedykolwiek istnienie takich dziwnych istot. Grimmy tak, ale zdecydowanie nie takie potworne stworzenia rodem z horrorów klasy B.