Pokój nauczycielski

Ponownie pukam do drzwi, po czym wchodzę do pokoju nauczycielskiego.
- Przepraszam Michał Kotowski, uczeń z wymiany z Atlasem. - Mówię.
Lustruję pokój i analizuje nauczycieli, starając się rozpoznać który jest od którego przedmiotu i jak długo są łowcami.
-Oprócz mnie była jeszcze Eto Kirishima, ale widać zagadała się z tą gitarzystką na dziedzińcu.
W między czasie wyciągnął swojego Scrolla, spróbował wyszukać w sieci Eto i wysłać jej swoją lokalizację, po czym włączył swoje dokumenty i podał najbliższemu nauczycielowi. W czasie gdy czekał na polecenia i uwagi, zastanawiał się co dalej robić i czy uda mu się zaznajomić z Eto.

Gdy rozległo się ponownie pukanie w końcu łaskawie nauczyciele stwierdzili, że młody może wejść. Otóż wewnątrz stało dwóch nauczycieli ubranych w kitle laboratoryjne, przy byli swoimi przeciwieństwami jeśli chodzi o aparycję. Ogólnie wzrostem była dosyć duża dysproporcja, bo jeden miał prawie 190 cm, zaś drugi koło metr sześćdziesiąt. Niższy był bardziej przysadzisty i bliżej mu było do idealnego kształtu czyli kuli, zaś wyższy był patykowaty o posturze, która faktycznie sugerowała zasuszonego w laboratorium badacza. Wyższy był zdecydowanie starszy, bo miał siwe włosy układające się jakby trzasnął go piorun oraz całkiem sporo zmarszczek na twarzy, którą zdobiły okulary. Niski natomiast miał bujną czarną jak diabeł brodę sięgającą obojczyków, ale za to włosy najwyraźniej opuściły jego głowę na rzecz brody. Wyglądał też na kogoś bliżej 50.
- No to będę już szedł Lucjuszu. Porozmawiamy innym razem o tej teorii – uścisnął rękę swojemu koledze i skierował się w stronę wyjścia, po czym w stronę Michała lustrując go spojrzeniem. Eto nie było w sieci, a może po prostu nie miał jej identyfikatora, by dodać do listy. Ogólnie jak sieć szkolna była przydatną rzeczą i można było mieć kontakt z każdym, to dla zachowania swoich danych i prywatności po prostu wymagana była znajomość generowanego maila przez system dla danej osoby. Nie przeszkadzało też, aby uczniowie wymienili się numerami i często tak robiono nawet. Kwestia, że ani jednego, ani drugiego Eto przecież nie podała młodemu.
- Nie znam takiej uczennicy. To pewnie też nowa osoba, a o którą konkretnie gitarzystkę chodzi młody człowieku? Mamy ich przynajmniej kilkunastu w szkole – powiedział nauczyciel sięgając po papierowy dziennik i wziął go do ręki – No ale co mogę zrobić dla Ciebie? – zapytał poprawiając na nosie swoje okulary chcąc znać powód, dla którego przerwano tamtą ważną dla nauki konwersację.

- Wilcza faunuska, z gitarą. - Odpowiada Michał. - Ja dopiero niedawno przyleciałem, ale zaskoczył mnie ten próbny alarm, kiedy szedłem tu się zameldować. Myślałem że powinienem udać się do pokoju nauczycielskiego, ale jeżeli przyszedłem w złe miejsce, to przepraszam, że marnuje pański czas. Więc... co powinienem dalej zrobić?
Przez całą swoją wypowiedź Michał stoi na baczność i stara się powstrzymać od zasalutowania, w końcu to nie Atlas, tu nie wymagają przestrzegania regulaminu wojskowego. Rozgląda się po pokoju i jeśli w pomieszczeniu są jakieś ciekawe eksponaty związane z badaniami pyłu, grimów, lub ogólnie badaniami związanymi z łowcami, to mruczy do siebie, "ze spodobałoby się tu mojej matce". W tym samym czasie stara się sobie przypomnieć wszystkich znanych członków grona pedagogicznego Beacon, być może stojący przede nim profesor jest mu znany, w końcu paru znajomych jego rodziców pracuje teraz w akademii.
Przez cały czas stara się nie pokazywać żadnych emocji, lecz promieniować opanowaniem i dyscypliną.

Nauczyciel pogładził się palcami po podbródku rozmyślając jak dużo uczniów podpada pod kategorię wilczego faunusa oraz gitarzystki. Zawężało to krąg podejrzanych, aczkolwiek nie wyglądało aby nauczyciel wiedział o kogo konkretnie chodzi. Tak to zwykle bywa, gdy ma się na głowie przynajmniej 200 uczniów, z którymi na zmianę prowadzi się zajęcia.
- Nie wiem o którą dokładnie faunuskę z gitarą chodzi, bo też się ich pewnie znajdzie kilka, ale jeśli nie masz legitymacji szkolnej to musisz zgłosić się do sekretariatu, a jak już to zrobisz to dalej już w sekretariacie panie powiedzą co masz zrobić – wyjaśnił cierpliwie profesor. Długo nie trzeba było się zastanawiać, bo w zasadzie przy bliższy oględzinach kitla widać było plakietkę niemal jak w laboratoriach. Doktor Richard G. Oddwick. Jakby się głębiej zastanowić to pewnie parę prac z jego nazwiskiem Michał mógł widzieć na biurku matki albo w innym miejscu widzieć to nazwisko. Tak to zwykle bywa, że badacze nawzajem czytają swoje papierki, aby potem móc samemu zweryfikować dane teorie. W pokoju nauczycielskim jednak nie było miejsca na eksponaty związane z grimmami, czy badaniami. Takie rzeczy raczej trzymano w konkretnych salach wykładowych w ramach służenia jako pomoce naukowe. Ale przynajmniej była kolekcja kubków do kawy obok ekspresu w rogu. Każdy z innej edycji festiwalu Vytal, więc najpewniej każdy nauczyciel mógł mieć swój kolekcjonerski kubek.
- Nic nie szkodzi, bo i tak się zagadałem z doktorem Crowleyem, a powinienem iść już na dyżur – powiedział kierując swoje kroki ku drzwiom i poczekał, aż Michał załapie aluzję.

- Dowidzenia.
Michał wychodzi z pokoju i kieruje się do Sekretariatu.