Obrzeża miasta

Raijin biegł zmęczony w wytyczonym mu przez Draco kierunku, jednak nie wiadomo kiedy odłączył się od Yumi i skręcił zbyt wcześnie. Idąc w zupełnie innym kierunku, niż smok mu wskazał. Zapewne w tłumie, który uciekał z okolic miejsca zdarzenia mogło do tego dojść. Dopiero kiedy wyszedł na jednym z osiedli połapał się, że chyba zboczył z trasy i to tak bardzo. Oparł się o budynek i rozejrzał oddychając szybko. Nie słyszał już w pobliżu syren służb porządkowych, które zmierzały do centrum tamtego zdarzenia w pobliżu baru. To znaczy, że pewnie nikt go nie śledził i mógł odetchnąć.
W zasadzie zgubienie się nie było czymś specjalnie trudnym dla Raijina, gdyż nie umiał zbyt dobrze poruszać się po mieście. O ile szedł nauczonym szlakiem to nie było problemu. Gorzej jeśli z niego zboczył i szedł z pamięci pod kątem "2 skrzyżowanie w lewo, czwarte w prawo". Jego fatalna orientacja w terenie teraz zbierała żniwa. Przetarł spocone czoło prawym przedramieniem i wyciągnął scrolla, w którym zaczął szukać gdzie tak właściwie się znajduje. Oczywiście maszyna sprawiała problem, gdyż miała swój gorszy dzień i tak łatwo nie chciała mu dać odpowiedzi na nawigacji. Złośliwość rzeczy martwych.
- No dalej - jęknął zrezygnowany patrząc na ekran. Musiał wrócić do akademiku, by sprawdzić czy wszyscy dotrą do niego bezpiecznie. Zwłaszcza smok, któremu przecież stała się największa krzywda.

Nawigacja nie działała wraz ze scrollem, który chyba po prostu się zawiesił i Raijin robił to co każdy mało obeznany z technologią człowiek – klikał w ekran licząc, że przyniesie to jakiś skutek. Przyniosło. Przyciągnęło do niego opryszków. Chłopak był zmęczony po walce oraz ucieczce, a ich było całkiem sporo. Schował scrolla do kieszeni, bo wiedział co się święci. Znał tego typu łobuzów ze szkoły. Zawsze tacy się pojawiali, by dokuczyć słabszemu i niczym rekin zwęszyli potencjalną ofiarę. Tylko czy aby na pewno czuli się na siłach, by skroić Raijina? W zasadzie jego broń wyglądała jak troszkę bardziej taktyczne rękawiczki obite metalem w paru miejscach, więc może nie wiedzieli z kim mają do czynienia. Zwłaszcza, że nie nosił obecnie mundurku.
Byli jednak uzbrojeni, a to dawało im przewagę. Mieli pistolety, a Raijin wolał nie sprawdzać czy jego Aura da radę to zablokować. Pozostało tylko w obliczu zagrożenia uśmiechnąć się jak na bohatera przystało, a raczej jak to robił zwykle Wallmight gdy przyparto go do muru. Tutaj dosłownie za sobą miał blok, a przed lidera paczki oraz jego przydupasów. Ale chwila! Sensei coś zawsze mówił. Myśl Rai, myśl! A tak, miecz w rękach osoby nieprzeszkolonej jest mniej groźny dla atakowanego, niż kogoś przeszkolonego. Chociaż kto ich tam wie, wyglądali na takich co trochę doświadczenia zdobyli na ulicy. Widząc, że herszt podnosi rękę z mieczem, Raijin włączył rękawice , które rozłożyły się i podniósł gardę. Lepiej było zasłonić się przed mieczem, bo nie wiedział czy na szybki unik będzie miał siłę. Z automatu powinna mu wskoczyć opcja neutralizacji po włączeniu sprzętu. Wolał nie zabić tu nikogo przypadkiem swoim piorunem, więc kątem oka zerknął na kontrolkę od tego i faktycznie świeciła się. Przez rękawice przechodził właśnie ładunek elektryczny, który najpewniej herszt by odczuł gdyby miecz i rękawice się styknęły ze sobą.
Wtedy za hersztem pojawiło się coś. A może raczej ktoś bardzo podobny do tamtego jaszczura, który pomógł im i zabrał tamtą dziewczynę. Kurde wyłażą jak grzyby po deszczu, pewnie jakiś zjazd rodzinny Draco czy coś. Tak czy siak, Rai cofnął się bardziej w stronę muru i na moment miał wzrok utkwiony w smoku, a zaraz potem wrócił nim do bandyty. Robiąc jeszcze taką rundkę ze 2-3 razy.
Faunusy, które się do niego przyczepiły nawet nie miały startu pod względem wzrostu do smoka. On był po prostu wielki, a najwyższy herszt wyglądał przy nim na malutkiego. Było również czuć od niego coś innego. Tą nutkę inspiracji, przyjemne uczucie oraz po prostu życie. Podobno zbliżone rzeczy można było czuć od króla Vale, którego semblance roztaczał swego rodzaju aurę inspiracji. Nie przeczytał dokładnie o co w tym chodziło, ale podobno gwardziści nigdy nie pomyśleli nawet o opuszczeniu swojego władcy w trakcie walki. Nawet jeśli ten nakazał im odwrót.
- C-co? – zamrugał Raijin widząc jak herszt się zamachuje za siebie, a miecz łamie na łuskach jaszczura. To miało dwie implikacje. Tak rolnik znał takie skomplikowane słowo. Miecz był fatalnej jakości i rozbił się lub faunus był na tyle silny, a łuski na tyle twarde by złamać oręż na nich. Skłaniał się jednak ku tej pierwszej opcji. A po chwili herszt leciał w stronę śmietnika. Niektórzy by powiedzieli, że tam gdzie jego miejsce. Nie zmienia to faktu, że wyglądało to naprawdę cool w oczach czarnowłosego, zwłaszcza gdy tamci zaczęli uciekać w popłochu. Zostali tutaj sami, ale właśnie zaświtało mu coś w głowie.
- Przepraszam, ale nie możemy pozwolić im uciec. Jeśli uciekną to zrobią komuś innemu krzywdę. Trzeba ich oddać policji – powiedział i z wytworzył jeden z piorunów w ręce. Na tyle go było stać obecnie, gdyż dużo energii zużył na sabyry. Musiał tylko wybrać cel. Przypomniało mu się wtedy coś na temat łobuzów szkolnych. Oni też mieli wśród siebie Sebę, który zawsze im przewodził, ale gdy Seba dostał łomot to bardzo szybko się wycofywali. Rzucił więc piorunem w herszta, by go obezwładnić. Pomyślał, że bez przywódcy grupka może się rozpaść, a koledzy nie będą chętni nieść na plecach swojego szefa. Pytanie tylko czy w tym stanie Rai trafi oddalający się dosyć szybko cel. No i jak zareaguje na to srebrnołuski smok? Raijin miał w końcu dobre intencje, by zdusić zbrodnię w zarodku zanim komuś stanie się krzywda. Właściwie to tylko dzięki tej aurze, którą roztaczał smok, Rai sam nie wziął nóg za pas w strachu.

Może i Rai miewał głupie pomysły, które praktycznie żywcem wycinał z kart komiksów i na tym budował swoje podejście do sprawiedliwości, ale definitywnie nie można mu było odmówić uporu w tym przekonaniu. Była tu czarno-biała miarka, pod którą dało się wziąć wszelkie zachowania i na tej podstawie określić to czy ktoś był złoczyńcą, a może był tym dobrym – w skrócie moralność tak zwana. Bandziorów trzeba było prewencyjnie zatrzymać. To nie byli typowi wandale, tylko oni już są uzbrojeni i musieli coś zrobić. Przynajmniej Rai uważał, że musiał coś z tym fantem zrobić, by zwykłym ludziom nie stała się krzywda. W zasadzie pewnie miałby z nimi lepsze szanse, gdyby był w pełni sił a na walkę z tamtymi Grimmami nie zużył dużej części swojej aury. Dokładnie teraz odczuwał jak to w praktyce wygląda, gdy jej zasoby uszczuplają się w znaczny sposób. Wcześniej znał to tylko z wykładów oraz widział jak działa w praktyce chronienie się aurą. Nadal nie było to przyjemne, bo czuło się impet uderzenia, a czasem nawet samo uderzenie, ale przykładowo niektórzy twardsi łowcy mogli zatrzymać na swojej klatce piersiowej lecącą kulę. Tak przynajmniej pisali w jednym szmatławcu, do którego kiedyś Raijin się dorwał w markecie.
Teraz miał okazję zobaczyć jak to wygląda, ale w wykonaniu twardych łusek na których rozbiła się kula. Był nieuważny ze względu na zmęczenie, dlatego nie zauważył tamtego bandziora z bronią. Smok jak gdyby nigdy nic przyjął kulę, a na ziemię spadła łuska z metalicznym pyknięciem o kostkę. Jakby ktoś rzucił monetą, która upadła.
- D-dzięki – powiedział Raijin przełykając ślinę. Nie miał gwarancji, że jego własna aura by zdążyła z zablokowaniem tego lub czy w ogóle w obecnym stanie by dała radę. Tamci chyba postanowili bardziej przyciągnąć uwagę, więc zaczęli strzelać, zaś chłopak został znowu osłonięty cielskiem smoka, który działał jak żywa tarcza. Z jednej strony było to cool, ale z drugiej to Rai kiedyś chciał coś takiego odstawić, więc troszeczkę zazdro. Może nie w obecnym stanie, ale jednak!
W zasadzie to póki prowadzili ogień, nie mógł się wychylić. Trzeba było czekać aż skończy im się amunicja lub będą przeładowywać, tyle że chłopak nie wiedział kiedy będzie wystrzelony ostatni pocisk do momentu, aż tamci przestaną strzelać. Musiał więc je liczyć, ale mogli do tego czasu już zniknąć. Po jakimś czasie usłyszał szczęk zamka, gdy bandyta przeładowywał, a smok po prostu zniknął. Jak się pojawił tak po prostu zniknął i przeniósł się do strzelca, który chyba odpadł. Patrząc po tym, że chwilę zaświeciła się aura, można było wywnioskować że jakieś szkolenie pod tym kątem mieli lub dali rade ją przebudzić. Herszt również został tak potraktowany, tyle że z kopnięcia i wrócił w okolice śmietnika, z którego go jeszcze chwilę temu wyciągali. Towarzysza sieknął ogon, jednak tutaj już nie błysnęła aura lub stało się to tak szybko, że chłopak tego nie zarejestrował. To był całkowity pogrom, ale wobec złoczyńców nie było powodu by czuć żalu. No może troszeczkę z powodu, że to nie była ich liga.
Raijin znowu stanął przed wyborem. Zająć się strzelcem, czy może tym z kijem? W zasadzie jeśli kula nie imała się smoka to tym bardziej kijem nie powinien nic być mu w stanie zrobić. Zwłaszcza, gdy tamten już pokazał jak sobie radzi w walce. Nauczony poprzednim błędem, chłopak wymierzył w strzelca który jeszcze ostał się na polu bitwy i cisnął w niego piorunem. Nie była to nieskończona moc, ale jednak oberwanie lecącą wiązką energii która działa jak paralizator powinna być dotkliwa. Zdążyć dobiec do tego z kijem pewnie nie da rady, ale zawsze mógł próbować dobiec do niego i wbić się w niego od boku prosto z hakiem w twarz z prawej ręki. Oczywiście rzecz jasna brał pod uwagę to, że taką zuchwała szarżę smok już mógł wcześniej zakończyć.

Bandyci mieli ogromnego pecha. Nie dość, że trafił im się dzieciak łowca który był zmęczony i mieli z nim realne szanse, to jeszcze pojawiła się gadzina na ratunek której nie mogli nic zrobić, przez co niedoszła ofiara mogła się odgryźć. Tudzież po prostu boleśnie porazić. W sumie czy boleśnie to też dobre pytanie, gdyż Rai nigdy nie był rażony swoim własnym piorunem, ani też nie kopnęło go nigdy z gniazdka. Zapewne prędzej mógłby sam spalić gniazdko, gdyby miał tylko jedną półkule mózgową i wsadził widelec do kontaktu. Nic tylko wsadzić go do wielkiej zabawki dla chomika i zmusić do produkcji energii elektrycznej poprzez bieganie oraz wydzielanie z siebie swojego semblance.
Wróćmy jednak do bandytów, którzy uprawiali właśnie powietrzne akrobacje w asyście gadziny. Przyjemnie się na to patrzyło, a Raijinowi nawet wymsknęło się „wow” sugerujące podziw oraz zadowolenie z widowiska. Zdecydowanie nie mieli szans i chyba właśnie to pojmowali przed utratą przytomności (kto stracił ten stracił, ale przecież mogli udawać!). Smokowi zajęło to kilka chwil zanim ich poskładał, a potem… znowu się pojawił przed Raijinem. Kurczę, był po prostu zarąbisty i miał fajną stylówkę chociaż jeszcze nie spotkał się z gadzim superbohaterem. Chyba, że liczyć Wojowniczych Żółwich Rycerzy z dosyć starego komiksu, który kiedyś ukazywał się w jednej z lokalnych gazet. Amatorska praca, ale przecież fabuła była świetna! Któż inny mógł przebić Żółwie, które zostały zmutowane przez dust i uczyły się od szczura paladyna cechu rycerskiego.
Widząc ten gest Raijin tylko przechylił się lekko w bok na moment by zerknąć w stronę tamtych. Nie wstawali, więc mógł sobie pozwolić na ten gest i tym sposobem przybił żółwika. Szczerząc się przy tym jak na bohatera przystało, chociaż zdawał sobie sprawę jak niewiele tutaj zrobił on sam. Wyglądało to przynajmniej śmiesznie patrząc na rozmiary ich rąk, ale w zasadzie podobny efekt pewnie miałby gdyby skleił z Draco piątkę. Chociaż nie, Draco jest trochę mniejszy i bardziej chuderlawy w porównaniu do tego tutaj. Odwiedziłby babunię Raijina i zaraz by się ten stan rzeczy zmienił. Z XXL size przeszedłby w 3XL, a tempo tej przemiany byłoby naprawdę zastraszające. W końcu kto odmówi przyjaznej staruszce, gdy ta proponuje obiadek? Miał tylko wrażenie, że babcia dałaby radę i takiego wielkoluda przekarmić. To po prostu taki ukryty semblance każdej babci, który uaktywnia się ilekroć są goście.
- Było wporzo i oczywiście, że punkt dla superbohaterów! – odpowiedział czując ten powrót młodzieńczego wigoru oraz… regenerację aury? Błyskawiczną można powiedzieć, bo właśnie jedna z błyskawic przeskoczyła z jednej brwi na drugą, a potem na włosy które na nowo zaczęły się elektryzować jak to zwykle miały w zwyczaju. Nie czuł już zmęczenia z tamtej walki, ani też otarć czy odrapania. Ba, nawet go nogi nie bolały po szybkiej uciecze. Czuł się dokładnie tak jakby ktoś mu włożył nowe baterie. W zasadzie mogło to być też bardziej związane z tym, że jego aura została odnowiona, a profesor mówił że im ktoś bardziej zmęczony tym mniej jej ma, więc analogicznie powinno to też zadziałać w drugą stronę.
Dopiero teraz, gdy Raijin już wyszedł z podziwu wobec tej szybkiej zmiany, odnotował swoim słuchem dźwięk syren. Zapewne ktoś usłyszał strzały i wezwał policję. Nic dziwnego, bo w końcu nieopodal był tamten atak, więc patrole kręciły się w pobliżu. Tak zwykle w komiksach robili, że zamykali jakiś obszar by go zabezpieczyć i kontrolować kto wchodzi oraz wychodzi. W zasadzie był już na tyle daleko, że mogliby go nie powiązać z tamtym widowiskiem i czerwonym stworem, ale kto ich tam wie! Na pewno na mieście były kamery lub świadkowie mogli powiedzieć kogo uciekającego widzieli, a wtedy będzie podwójnie przerąbane. W końcu uczniowie nie mieli jeszcze licencji, więc nie byli uprawnieni do aresztowania kogokolwiek, a tym bardziej walki w środku miasta. Mało tego, powinni powiadomić znacznie lepiej doświadczonych łowców o tym zajściu i ewakuować się jak najszybciej wraz z cywilami. Cóż, Raijinowi taki stan rzeczy średnio odpowiadał, gdyż zależało mu na ludziach którym groziło niebezpieczeństwo. No i pozostawała kwestia wielkiej gadziny, do której służby mogą mieć zastrzeżenia lub pomylić ją z Grimmem, bo w końcu jakoś Sabyry dostały się do miasta.
- Oczywiście. Bohater musi wiedzieć kiedy zejść ze sceny, zwłaszcza gdy mogą go zawiesić w prawach i obowiązkach ucznia – powiedział Raijin i właściwie to zaczął szukać najlepszej drogi ucieczki, czyli takiej jak ta przeciwna do dźwięku syren. Chociaż wydawało mu się, że smok ma jakiś inny plan. Taaa, definitywnie dyro by ich zawiesił za łamanie regulaminu, a na dodatek dowaliłby jakąś kreatywną karę. Kiedyś słyszał o uczniu, który przypadkiem w trakcie popisów przed koleżankami, rozbił okno w jednej z sal. Nie skończyło się zwyczajnie na wymianie szyby, ale na 3 miesięcznym nakazie pucowania okien w całej szkole. Było ich... dosyć sporo.
- W ogóle dzięki za pomoc, jestem Raijin z akademii Haven – przedstawił się krótko, bo przecież nie mieli tak dużo czasu na formalności. Gest kolejny, który wyglądałby na śmieszny ale po prostu wyciągnął rękę w stronę gada.

- Nie, nie chodzi że superbohaterów, bo supermoce używane do zwalczania złoczyńców – wyjaśnił Raijin o co chodziło mu w kwestii tego przedrostka „super”. Nie tyle chodziło o zaszczyt, a po prostu że w komiksach oddzielano typy bohaterów i słowo super podkreślało to jak bardzo przekozacki jest dany bohater. No i przy okazji też łatwiej go było wyróżnić względem postaci drugoplanowych jak zestawienie ze sobą Wallmighta i Coongirl. Zresztą w sumie łowcy to byli w większości tacy superbohaterowie, bo przecież chyba każdy miał semblance którego używał w ten czy w inny sposób. Chociaż pewnie znalazłyby się też osoby, które radziły sobie bez niego ale definitywnie nie wyobrażał sobie walki z Grimmem w taki sposób. Młody i niedoświadczony był, więc patrzył na to przez trochę inny pryzmat, bo byli przecież łowcy których semblance średnio się nadawał do walki bezpośredniej. Rai był prostym chłopem, widział szarżującego Grimma albo rabusia to traktował go piorunem lub z piąchy. Gdzie tam subtelność rozwiązań, po prostu czasem trzeba w coś walnąć i tyle!
Chociaż to patanie po głowie odebrał trochę jak pochwałę, ale z drugiej strony ta łapa była wielka. Ojciec Raijina miał wielkie ręce i mógł odkręcić każdy słoik z dżemem, ale to już był zupełnie inny poziom. Przy takiej masie pewnie nawet przypadkowe machnięcie mogłoby się okazać dosyć bolesne. Zwłaszcza, gdy brać pod uwagę twarde łuski których nie imał się tamten miecz. Tak swoją drogą to Raijin też by nie chciał sprawdzać czy miecz również, by się złamał na jego rękawicach ale łapanie go jak ninja w filmach byłoby bardzo cool i na pewno by złoczyńców przestraszyło.
W zasadzie to przy tych gabarytach łapy, do uścisku dłoni mógł nawet mu podać palec lub dwa tylko trzeba by uważać, by się nie pokaleczyć o te pazury. Nie znał tych niuansów, a w Mistral tradycyjne było kłanianie się, aczkolwiek z Vale zapożyczono właśnie uścisk dłoni i mieszano formy gestów grzecznościowych w zależności od tego z kim się spotykano. Dyrektorowi rzecz jasna nie podałby dłoni, tylko musiałby się ukłonić dosyć nisko pod odpowiednim kątem, tak jak starszym osobom pochodzącym z tego regionu, ale już ewidentnie osoby spoza Mistral lub osoby młode zdecydowanie preferowały właśnie uścisk dłoni.
- Brzmi trochę jak nazwa z Vale, ale łatwiej jest wymówić Widma – tytuły też w Vale były popularne, zwłaszcza jeśli ktoś pochodził z rodu o rycerskiej tradycji, bądź po prostu zdobył jakiś tytuł służąc w gwardii królewskiej. Więc tym bardziej Raijinowi przyszło do głowy, że Onuris mógł po prostu być z tamtych okolic, tylko czemu nigdy o Widmach nie słyszał, ani nie czytał? Może to jakaś tajemna wiedza? Wtedy definitywnie jest to super cool! To ma nawet sens, bo nie widział wiele jemu podobnych na ulicach, zresztą to samo można powiedzieć o Draco, który jakby nie patrzeć bardzo się wyróżniał z tłumu, nawet gdy okrywał się szatami. Wielkoluda wysokości koszykarza nie jest raczej trudno znaleźć w tłumie.
Chwilę później Raijin został porwany z miejsca zdarzenia. Nawet nie zdążył zareagować i krzyknąć, gdy lecieli w górę, trafiając praktycznie na dach. Gdy został puszczony, lekko się zakołysał bo to było porównywalne do bardzo szybkiego rollercoastera lub skoku na bungee, tylko że w przeciwną stronę. Każdy normalny zdrowy na umyśle młody człowiek powiedziałby, że chce jeszcze raz jednak to zostało przerwane zadanym pytaniem w akompaniamencie syren policyjnych. Chłopak podszedł do krańca budynku i zerknął w dół. Właśnie w tym momencie miał szczęście, że nie miał lęku wysokości. Cofnął się i odwrócił w stronę gada.
- A to w sumie różnych rzeczy. Geografii, matematyki, pisma i kaligrafii, ale też są zajęcia w warsztacie, gdzie projektujemy swoją broń lub uczymy się dodawać do niej modyfikacje. Czasami też naprawiamy ją, gdy zajdzie potrzeba. No i uczymy się jak walczyć z Grimmami, kontrolować swoją aurę i semblance. Wszystko po to, by na koniec szkoły dostać licencję Łowcy i móc legalnie przyskrzyniać takich typków spod ciemnej gwiazdy lub wykonywać misje, które zlecają inni – to ostatnie było dodatkiem, który miały szkoły. Licencjonowany łowca miał dostęp do tablicy, na której różni ludzie zamieszczali swoje zadania oraz problemy do rozwiązania. Formuła była prosta: dane zleceniodawcy, wysokość wynagrodzenia oraz opis zadania. Dzięki temu absolwenci szkoły mogli dalej się w niej dokształcać lub po prostu od razu mieć pracę, zaś szkoła pobierała od zleceniodawcy prowizję za wystawienie ogłoszenia. W ten sposób finansowano takie placówki, bo przecież nie powinno się cały czas liczyć na pomoc państwa – Ogólnie jest tam super, bo mieszkamy w akademikach drużynowo. Uczniów łączy się w 4 i więcej osobowe drużyny, które przez resztę edukacji chodzą razem na zajęcia, uczestniczą w treningach oraz zdają egzaminy. W końcu we 4 łatwiej jest pokonać Grimmy, niż samemu tak jak również zdać niektóre testy – tutaj mowa bardziej o sprawnościowych, bo przykładowo gdyby mieli przenieść z punktu A do punktu B ładunek o wadze 200 kilogramów to o wiele prościej jest to rozłożyć pomiędzy 4 osoby, niż nieść samemu – No i łatwiej przeżyć starcie z Grimmami, bo są one niebezpieczne – dodał po chwili. Były przypadki, że jakiś uczeń popełnił kompletną samowolkę i poszedł do lasu by pokazać że sam da radę watasze Beowulfów. Zwykle kończyło się to na dotkliwych obrażeniach oraz ratowaniu takiego delikwenta o ile przeżył.

- Tak to jedno z 4 królestw na tym kontynencie. Jest jeszcze Mistral, na którym obecnie się znajdujemy, Atlas i Vacuo. Z czego to ostatnie podobno nie nadaje się do życia bo jest skażone Pyłem – tyle to wiedział Raijin z podstaw geografii. Właściwie to raczej każdy mieszkaniec Remnant znał te nazwy. Królestwa były całkiem spore, więc podział administracyjny to już była inna para kaloszy w którą się nie zagłębiał. Zwłaszcza gdy mówić o nazwach Vacuo, które brzmią jakby ktoś mówił z kluskami w gębie. Mógłby rzecz jasna wyciągnąć po prostu scrolla i pokazać mapki poszczególnych królestw, ale chyba nie to aktualnie gada interesowało, a przynajmniej nie wyraził zainteresowania takową lekcją. Zresztą słabo się Rai odnajdywał w roli lidera czy też nauczyciela nawet.
- Dzięki, aczkolwiek nie mam twardych łusek lub pancerza jak niektóre faunusy, więc wolę na razie używać rękawic. Zresztą przydają się do blokowania broni gdy zajdzie potrzeba, a i zawsze trochę mocniej boli oberwanie kawałem żelastwa gdy ktoś silny nim macha – powiedział z lekkim uśmieszkiem. Nie mówiąc o tym, że te rękawice miały też dla niego wartość sentymentalną, bo w końcu to jest jego pierwsza broń, którą stworzył z praktycznie od zera modyfikując istniejący projekt. Bardzo stary projekt, który 5 lat temu Atlas przestał produkować na rzecz znacznie lepszych alternatyw – No i wizytówką każdego łowcy jest nie tylko licencja, ale też broń i dba o nią – dodał. W zasadzie to był niepisany zwyczaj, ale każdy łowca dbał o swoje narzędzie pracy by było czyste oraz schludne. Zresztą po tym jak ktoś traktował swoją broń, niektórzy wyrabiali sobie opinię względem sumienności danej osoby lub innych cech. Raijinowi natomiast po prostu podobała się ta perspektywa, że w razie problemów z mocą, broń po prostu zrobi coś za niego. Przykładowo gdyby ktoś przejął kontrolę nad jego przejawem to rękawice zadziałają jak kompensator i przynajmniej nikogo nie zabije tymi piorunami.
- Hmmm tak, chociaż czy każdy członek zespołu nie powinien być samodzielny? W końcu jeśli będzie 4 osób, które samodzielnie dałyby sobie radę z potężnym przeciwnikiem to czy w grupie nie byliby jeszcze bardziej skuteczni? – byli też łowcy, którzy pracowali solo po skończeniu szkoły i w zasadzie nie zdziwiłby się, gdyby kiedyś jego też spotkał taki los. W końcu Tamara może wrócić do Atlasu w każdej chwili, zaś Yumi znikała bez słowa raz na jakiś czas z tego co zauważył. Rai natomiast był prostym człowiekiem o zasadniczo prostych potrzebach. Pełnych wad, ale też tych dobrych cech.
- Tak! Czasami też mamy sparingi ze sobą, bo łowcy też zajmują się walką z przestępcami. Czasami policja też prosi szkołę o pomoc w niektórych trudniejszych sprawach, chociaż same Grimmy też są bardzo groźne. Jest ich bardzo dużo rodzajów i są niebezpieczne na różne sposoby. Pan Wong mówił, że nawet kiedyś spotkał Grimma któremu na miejsce odciętej głowy wyrastały dwie kolejne – odpowiedział zgodnie z prawdą. W zależności o królestwa i regionu, występowanie ponuraków było troszkę inne. W Vale zdecydowanie łatwiej było spotkać Nevermore’a, niż w Atlas chociaż zdarzały się też wyjątki – Um nawet teraz jest taki turniej, który odbywa się raz na jakiś czas i łowcy walczą z innymi łowcami o nagrodę. Koleżanka i kolega z drużyny mojej też walczą, bo ja niestety zachorowałem i przegapiłem zapisy – zaśmiał się trochę nerwowo, gdyż trochę przypał że przegapił taką świetną okazję do nauki oraz by poznać innych, bardziej doświadczonych łowców. Mógł za to przynajmniej pooglądać sobie te walki na streamach, chociaż to nie było to samo i nie wszystko kamery pozwalały wychwycić. Z drugiej strony pliki nadal były w sieci, więc mógłby to pokazać Onurisowi gdyby tylko tamten chciał obejrzeć sobie powtórki z niektórych walk.
Troszkę przy ostatnim pytaniu się zawahał, gdyż najpewniej mógłby wzbudzić niemałą sensację. No i najpierw trzeba było zapytać o zgodę, bo wprowadzanie osób spoza rodziny na teren kampusu było pogwałceniem regulaminu. Każdy musiał przejść się do odpowiedniego pokoju, by wyrobić sobie tymczasową przepustkę, więc najpewniej to także by Onurisa czekało.
- Mogę pokazać gdzie jest szkoła, ale regulamin wymaga by odwiedzający mieli odpowiednie przepustki. Wydaje je sekretariat. Tylko… nie będziesz się za bardzo przypadkiem rzucał w oczy? – zapytał Raijin, bo szczerze to mógłby go w sumie tam zaprowadzić i pokazać gdzie jest sekretariat. Najpewniej wzięliby go za… jakąś odmianę faunusa. Strasznie wyrośniętą i przekarmioną, ale jednak dałoby to radę wytłumaczyć. Nawet w korytarzu chyba nie byłoby tak trudno się poruszać, bo w szkole jest troszkę masywnych faunusów więc i z myślą o większych uczniach po prostu poszerzono korytarze. A że przy okazji jest łatwiej transportować sprzęt na wózkach to inna kwestia. Młody był naiwny, więc też nie widział przez tą aurę żadnego zagrożenia względem smoka. Raijin zaczął dreptać w lewo i w prawo kombinując jakby to wyjaśnić ewentualnym napotkanym pracownikom szkoły. Chłopak też nie był chytry i nie oczekiwał niczego w zamian albo raczej póki co nie przychodziła mu taka myśl do głowy.
- A no i pozostałe królestwa tak swoją drogą też mają bardzo podobne szkoły. To znaczy Atlas i Vale mają jeszcze, bo w Vacuo nigdy nie powstała. Tak mi w sumie przyszło do głowy, że może chcesz obejrzeć retransmisję z walk z festiwalu? On się odbywa tam, a wypadałoby poczekać aż wszystko na dole się uspokoi po ataku grimmów – pokazał na wiszący w powietrzu kawał skały, który nazywał się platformą Vytal. Była widoczna praktycznie z każdego miejsca w mieście, a w dodatku wokół wisiało też parę statków Atlasu. Raijin już otworzył nawet na scrollu kartę przeglądarki, którą miał ostatnio otwartą zanim wyszedł na miasto. Właśnie z tej stronki miał wszystkie transmisje, więc pierwsze co wybrało to walkę Tamary i Draco oraz tamtych dwóch dziewczyn.

- Kiedyś się tego nauczę. Jazdę na rowerze też zaczynasz od kółek pomocniczych – dał mu całkiem znośną analogię, która jest zazwyczaj znana ludziom. Nie wiadomo jak tam z jaszczurami, ale były dwa warianty tego. Rodzic trzymał kijek lub jeździło się z kółkami bocznymi. Kiedyś i Raijinowi nie będą potrzebne te kompensatory, a kawał żelastwa zostanie zastąpiony czymś lepszym lub bardziej przydatnym. Może czymś na kształt baterii, która magazynuje nadprogramowy ładunek? Tak by mieć do niego dostęp na czarną godzinę lub jakaś forma wzmacniacza? Jeszcze o tym nie myślał, aczkolwiek możliwości było całkiem sporo łącznie z dodaniem dustu.
- To raczej jest jako takie święto. Upamiętnia zawarcie pokoju i zakończenie wojny. Każde królestwo może wystawić swoich zawodników i tytuł na 4 lata zostaje w zwycięskim królestwie. Nie pozwalają też zabijać przeciwników, więc można powiedzieć że ma to formę trochę takiego sparingu? – dodał niepewnie znak zapytania na końcu. W zasadzie nigdy nie patrzył na to od tej strony, bo zawsze te walki faktycznie dostarczały ludziom rozrywkę. Jakoś jednoczyły królestwa, które nie musiały we wszystkim się ze sobą zgadzać lub mogły być też metodą rozładowania napięcia między nimi. Coś na zasadzie „jak wygramy w tym roku, to podpiszecie ten i ten traktat” lub inne zagrywki polityczne rodem z noweli fantastycznej. Nie pozwalano wykończyć swoich przeciwników, ale wiadomo wypadki zawsze mogły się zdarzyć. To tylko czynnik ludzki lub faunusowski, by barriera zadziałała w odpowiednim momencie lub by sędzia zareagował dostatecznie szybko. Tłum faktycznie mógł niektórych peszyć, zresztą sam Raijin byłby dosyć spięty wychodząc na taką arenę, gdzie kilka tysięcy ludzi mu się przygląda, a potem kolejne setki tysięcy oglądają jego walkę przez stream. Byłby naprawdę zestresowany mając świadomość, że mogą upamiętnić sromotny łomot, który mógł otrzymać. Dlatego chociażby kibicował Tamarze i Draco jeszcze bardziej, niż wcześniej bo presja była ogromna.
Jaszczur mówił też z sensem, że łatwiej będzie jeśli obaj tam pójdą. Raijin przynajmniej wytłumaczy wszystko lub spróbuje nie pogorszyć sytuacji. Ewentualnie obskoczy dodatkową karę, ale chyba nie będzie aż takiej tragedii. Nie wywalą go przecież ze szkoły za przyprowadzenie smokowatego wielgachnego gada na teren akademii prawda? W zasadzie nie przyprowadzili wtedy Draco, a spotkali się z nim na drodze i przy okazji też był tam dyrektor, ale dostali wtedy dosyć długi raport do napisania. Jeszcze nie dostali za niego oceny lub ona przynajmniej nie widniała jeszcze w E-dzienniczku, który posiadał każdy uczeń.
- Twój brat jest aż tak problematyczny? – zapytał Raijin. Dobrze wiedział jak to jest mieć rodzeństwo, bo sam go miał aż czwórkę w różnym wieku. Świetnie zdawał sobie sprawę z tego, że każde było inne bo chociażby jego młodsza siostrzyczka, która była oczkiem w głowie ojca to w rzeczywistości był diabeł wcielony. Szatan, na którego egzorcyzm to za mało. Zresztą jak była mała to przez przypadek jakimś sposobem podpaliła księdzu ten strój taki, którego nazwa aktualnie nie przychodziła Raiowi do głowy. Okoliczności zajścia nigdy nie zostały w pełni wyjaśnione i owiane są tajemnicą oraz licznymi plotkami wsi.
- Noo dobra, w sumie skoro może być problematyczny to mogę Cię zaprowadzić. Przynajmniej ich ostrzeżemy. Sam mam rodzeństwo więc wiem – uśmiechnął się od ucha do ucha w stronę srebrnołuskiego – Może nawet zdążymy złapać Draco i Tamarę, bo oni też brali udział w tej potyczce i też się zmywali – pominął już to, że Rai był dupą, która zgubiła się bo źle skręciła. Nie musiał tego srebrnołuski wiedzieć. Pozostała tylko kwestia jak sprawnie zejść na dół, ale na to chyba smok miał już pomysł.
- Przynajmniej jesteś cały srebrny i nie masz czerwonych ślepi, to za grimma cię nie wezmą. Gorzej jakbyś był cały czarny, agresywny i na dodatek ze świecącymi oczami - powiedział Raijin, nie wiedząc nawet jak bardzo mógł trafić w sedno.